Lieve familie en vrienden,

Waar ik gehoopt had om nog een blog te kunnen schrijven is dit helaas niet gelukt..

Vandaag is het 1 april, de dag dat ik de wereld verder zou gaan ontdekken, op het vliegtuig zou stappen om 4 dagen in de outback te hiken en onder de sterrenhemel te slapen. De dag waar mijn nieuwe avontuur zou beginnen!

Maar helaas….

Ik vind het fijn om nu even de tijd te nemen om mijn blog te schrijven, want mijn emoties zitten hoog.. Ik ben boos, verdrietig, bang, geïrriteerd, moe en ontzettend onrustig. Ik weet gewoon even niet wat ik met mezelf aan moet.

1,5 week geleden sliep ik bij Coco omdat we een dagje naar Phillip Island gingen (eiland wat bekend staat om pinguïns). ´s Ochtends kwam ik erachter dat mijn eerste vlucht naar Ayers Rock was gecanceld, even mega kut. Toch geprobeerd om er een leuke dag van te maken, wat behoorlijk lastig was (de foto´s hiervan moet ik nog uitzoeken en komen een andere keer online)
Overdag hebben we veel nagedacht over wat we wilde en wat überhaupt onze opties waren. ´s Avonds hebben we met beide ouders gebeld en hebben we behoorlijk wat overlegd. Als we kunnen blijven reizen blijven we dat doen, want dichtgooien? Daar geloven we niet in, om toch een plan B te hebben, hadden we Coco´s familie vlakbij Sydney gebeld. Gelukkig boden hun hun huis aan!

Zondag kwamen helaas al de eerste berichten naar buiten dat ze de staatsgrenzen dicht wilde gooien, even dus weer een shitmomentje… Dan kunnen we namelijk geen kant op en blijven we vast zitten in Melbourne, met shitweer want het wordt hier namelijk winter. Na wat speurwerk bleven alleen de grenzen nog van Victoria (waar ik woon) en NSW (waar Sydney in ligt) open. Even leek het geluk weer onze kant op te rollen, totdat we besefte dat onze eerste tour dus niet door kon gaan.. Ayers Rock ligt namelijk in Northern Territory. De overheid wil de Aboriginals beschermen want hun immuunsysteem is heel zwak dus dat de grenzen dicht gaan is wel logisch. Steeds meer besefte ik de impact van Corona. Afgelopen weken viel het hier nog erg mee en was het maar lastig te beseffen wat er in de wereld gebeurde. Tot aan nu… is reizen wel zo verstandig, als alles op slot gaat hebben we niks.. ja onze camper, maar campings dicht, eten wordt moeilijker. Na gesprekken met onze ouders, de familie van Coco en onze hostouders kwamen we tot het besluit om zo snel mogelijk een vlucht te boeken naar Sydney, zodat we in ieder geval in Sydney zijn voordat de grenzen dicht gaan. We besloten nog even het nieuws af te wachten wat maandag uitgebracht zou worden en dan zouden we wat gaan boeken voor waarschijnlijk woensdag.

Maandag was de laatste dag voordat de scholen gesloten werden dus ik kon nog even genieten van de rust in huis. Helaas kwam er die dag een mail binnen dat ze Fraser Island gaan sluiten… nou doei 3 daagse strand kampeer tour… om 12 uur was het zover. Volgende lock down fase ging in.. alles dicht behalve supermarkten, apotheken en andere belangrijke dingen.

Dinsdag was de eerste dag dat ik met alle kids thuis zou zitten. Terwijl ik in het park was met de kids kreeg ik een belletje van de au pair organisatie. Mijn hostmoeder heeft achter mijn rug om met hun gebeld omdat ze het niet eens met me was.. hallo normale communicatie en overleg dit eerst gewoon met mij… nouja de organisatie zei dus dat ze niet mijn weeksalaris en bonus uit gingen betalen als ik eerder vertrok dan vrijdag. Daar ging ons plan… Ik was enorm gefrustreerd en boos… Na overleg met Coco besloten om dan maar tegen mijn zin in te blijven en het dan af te wachten. Thuis in huilen uitgebarsten bij mijn hostvader die dus gewoon van helemaal niks afwist… nou sorry hoor maar waar is de communicatie gebleven. Hij zij me dat hij me gewoon wilde uitbetalen maar hij dit alleen ging doen als de grenzen echt zouden sluiten en dit was nu dit niet het geval.. oke prima, schouders eronder, hoofd omhoog en dan maar weer gaan… maar blij was ik niet.

Met pijn in ons hart hebben we toen ook maar besloten om onze hele trip te cancelen. De verzekering keert nu ook nog eens niks uit omdat het allemaal over Corona gaat… fuckers, dus we kunnen niet op hun terugvallen over de kosten. Na wat contact met de organisatie krijgen we gelukkig het meeste geld terug. We verliezen alleen wat geld op de camper en 20% van het totale bedrag omdat we met de organisatie geboekt hebben. Eerst was dit wel even kut maarja het grootste gedeelte staat waarschijnlijk ergens deze week weer terug op de rekening, wat het we weer fijn maakt.

Er kwam weer een nieuwe mail binnen van onze outback tour dat deze per direct gecanceld is waardoor we gelukkig al ons geld terug krijgen! Even weer een meevaller! Maar dat nam alle emoties niet weg. Inmiddels zit ik van alle stress onder de uitslag, genezen wondjes niet meer, heb ik elke minuut van de dag hoofdpijn, geen eetlust en slaap ik slecht.

De rest van de week was dus heel vermoeiend. De kids waren ontzettend druk, moest ik ze elke minuut bezig houden anders liep het uit op huilen. Plus dat er nog zoveel onzekerheid was. De luchtvaartmaatschappijen vonden het ook nog is leuk om 90% van hun binnenlandse vluchten te cancelen, dus veel opties waren er niet. Dus moesten we ook nog even gaan bedenken wat de beste optie was om naar Sydney te komen. Inmiddels stond ik op de overlevingsstand om de dag maar door te komen.

Eindelijk was het vrijdag, omdat het mijn laatste avondmaal was, mocht ik beslissen wat ik wilde eten. Nou of dat mij nog wat kon schelen, ik had wel andere dingen aan mijn hoofd.. De keuze was overigens makkelijk want de kids wilde Chinees. Rond een uurtje of 4 besloten Coco en ik een vlucht te boeken naar Sydney om 12.30 uur. Mooie tijd dachten we! Het was nog geen 5 uur of ik kreeg al een mail binnen. ´´Beste Amber, we moeten helaas mededelen dat we uw vlucht voor morgen gecanceld hebben´´…. fuck… Helaas was Coco niet bereikbaar dus besloot ik alvast om de luchtvaartmaatschappij te bellen. Inmiddels was het een uur later en stond de afhaalmaaltijd van de Chinees op tafel en hebben we met zijn alle gegeten terwijl we het deuntje van Jetstar hoorde. Gezellig hoor! Mijn hostmoeder wilde dat ik ophing maar daar ging ik niet mee akkoord, ze kon dus echt niks meer over mij zeggen nu.. Na het eten weer naar boven gegaan en eindelijk nam er iemand op, welgeteld 1 uur en 32 minuten later. Ik kreeg de optie om mijn vlucht om te boeken naar 10.30 uur en ze kon me verzekeren dat deze echt wel door ging. Even was het weer rustig in mijn hoofd en kon ik mijn laatste spullen in mijn backpack pakken. Na een aflevering van een serie kwam er toch een raar gevoel in mijn hoofd. Toch nog maar even de vlucht checken. En of het niet kutter kon zag ik dat de vlucht dus weer gecanceld was…. weer een lading paniek… Coco geloofde me in eerste instantie ook nog is niet en dacht dat ik een grap maakte… nou je kan wel raden wat er over mijn wangen rolden. Ik was weer zo boos en verdrietig… of er nu gewoon niks mee kon zitten. We hebben onze vlucht weer omgeboekt en zouden morgen dan wel bekijken wat we zouden doen. In ieder geval zo snel mogelijk weg uit dit huis.

Zaterdagochtend kwam Coco mij om 8 uur ophalen. Want ik was er gewoon klaar mee.. Bedenk je dan ook nog maar een kut afscheid in want zo was die ook. Nou doei Amber, dankjewel en veel plezier. De kids wilde me niet eens een knuffel geven achter me werd de deur in het slot gegooid… Nou doei! Tot nooit meer…. Hoe mijn au pair avontuur begon, zo eindigde die ook… Liefdeloos, geen inlevingsvermogen en gewoon hartstikke kut. (met zo een hele dikke vette punt erachter)

Het was me gewoon allemaal even teveel… eenmaal bij Coco liepen de tranen weer over mijn wangen, helemaal omdat ik daar wel zo welkom ben en met liefde wordt ontvangen.

Coco had inmiddels de hoop opgegeven om met het vliegtuig te gaan en haar hostouders hadden een ´goedkope´ andere optie gevonden. Namelijk een auto huren, toen wij dit van de week bekeken was dit ontzettend duur maar hun hadden een goekopen auto gevonden. ´s Middags zijn we gelijk een auto op wezen halen en hebben we onze vlucht geannuleerd. Rond een uur of 3 ´s middags zijn we bij Coco weggereden met een heel uitzwaaicomité! Super leuk en lief! We hebben tot een uurtje of 6 gereden en we stopten in de plaats Lakes Entrance, super leuk plaatsje denk als alles open is. Helaas waren alle restaurants ook dicht dus zat er niks anders op dan naar de Mac te gaan. Gelukkig met een mooie zonsondergang ons dinner buiten op kunnen eten.

Na een koud en kort nachtje stond er een behoorlijke trip te wachten, bijna 700km rijden. Door voornamelijk afgebrand gebied waar de bosbranden afgelopen zomer behoorlijk huis hebben gehouden. Hoe verder we kwamen hoe slechter en zwarter het werd. Op 1 plek kwam zelfs de rook nog uit de grond… heel bizar om dit te zien. Gelukkig hersteld veel natuur zich al en waren de meeste plekken al behoorlijk groen!! Met hier en daar wat stops onderweg kwamen we om 7 uur ´s avonds en 1029 kilometer later aan in Bulli. Bulli ligt ongeveer 40 kilometer onder Sydney en aan het strand! Het is een groot strandhuis achtig huis, dus Coco en ik hebben allebei een eigen slaapkamer, want ontzettend fijn is. Zodat we wel allebei onze eigen ruimte hebben. Het is een ontzettend fijn plekje waar ik hoop weer een beetje tot rust te komen van dit alles.

Het is allemaal maar moeilijk te beseffen hoe de afgelopen week gelopen is. Er is zoveel gebeurd. En heb er echt wel een behoorlijke klap aan over gehouden. En hoe het verder gaat, niemand weet het. Er is amper werk, de overheid hier in Australië geeft momenteel weinig om backpackers, alles is dicht en alles is afwachten.

Nou voor nu zijn jullie weer op de hoogte. Dankjewel voor alle lieve berichtjes die ik van de week al heb mogen ontvangen en natuurlijk alle lieve vragen hoe het met me is!

Jullie horen weer van mij!

Dikke kus en knuffel Amber