Ja je leest het helaas goed, ik heb het hier op zijn zachts uitgedrukt niet naar mijn zin of zelf helemaal niet naar mijn zin, het is hier vreselijk….

De eerste paar dagen gingen wel, tuurlijk ik was moe van de lange reis, maar voelde me soort van wel thuis en had ik zelfs het gevoel dat ik dit maar droomde. Chloe is helemaal weg van me en het liefst speelt ze de hele dag met me, van schrijven tot aan letters lezen die op mijn t-shirts staan, tot aan huizen bouwen van magnetische blokken en knutselen. Met de kinderen is absoluut niks mis. Met de middelste, Isabella, kan ik heerlijk mee spelen, we lachen wat af en ze is van het weekend begonnen met zich op haar buik voort te schuiven, nou wat een gekreun en frustratie komt daar bij kijken. En de allerkleinste, daar stop ik alleen een speen in en pak ik af en toe op als ik denk dat er een boer dwars zit.

Maar waar ga ik nu beginnen, ik denk maar dat ik niet van het dagboek schrijven ben en daar mijn gevoelens in kwijt kan. Alhoewel ik het nu typend doe en jullie het kunnen meelezen, lucht het hopelijk wel een beetje op. En zijn jullie op de hoogte.

Zoals ik al zei het is hier vreselijk. Mijn eerste werkdag afgelopen maandag begon ik om 6.30, prima tijd aangezien ik toch een ochtendmens ben. De hele ochtend heb ik, hoe kan je dat zeggen, meegelopen met alles wat moeder deed. Ze heeft uitleg gegeven over alle apparaten, wasje gedraaid, flessen en fruithapjes aan Isabella gegeven, en zo werd de dag wel gevuld met vanalles. Heel leuk, maar om 18.30 was ik nog steeds bezig, want vader kwam pas na 18.30 thuis. Nouja dacht ik maar, misschien loopt morgen anders en krijg ik ook nog wat vrije tijd, want 12 uur werken is wel lang. In bed drong het wat meer tot me door, dit kan eigenlijk niet, ik heb toch recht op vrije uren per dag en niet de hele dag maar bezig zijn met. Dinsdag brak aan, de ochtend was wat druk want ze baby´s huilde veel. Toen ze stil waren toch maar even gevraagd hoe het zit met de uren, want ik zou toch iets van tijden moeten krijgen waardoor ik zelf ook wat dingen kan plannen om te doen doordeweeks. Ik had namelijk een aardig lijstje met dingen die ik nog moest kopen bij de supermarkt. (Ik heb namelijk iets te zomerse kleding meegenomen.. terwijl het hier ´s ochtends echt nog wel heel koud is). Dit gewoon overlegd met mijn hostmoeder, nou ik kan je vertellen wat een k u t reactie gaf ze. Ze vond dat ik niet op mijn 2e dag al kon vragen hoe het met de uren zit. Voor de mensen die niet kunnen rekenen, 12 uur werken per dag, keer 5 dagen is 60 uur… Ik mag voor degene die het niet weten niet meer dan 35 uur werken. 60-35=25 uur teveel. Dit kan gewoon niet, nou mijn hostmoeder vond het niet te veel, ik zou nooit zoveel uur werken per week zei ze. Daarna aangeven dat ik graag zo snel mogelijk even wat warmere kleding wil kopen, nou dit viel helemaal verkeerd en heeft ze me de rest van de dag genegeerd. Als ik iemand in huis had, had ik dus mooi gezegd, loop even naar mijn kast, pak een warm vest en zo gauw het lukt en er even tijd is kan je naar de winkels toe. Nou dikke vette reet echt niet dus he… Ik ´s avonds al in dikke tranen op mijn kamer, waarom heb ik hiervoor gekozen? Waarom zo een rot reactie? Wat heb ik verkeerd gezegd? Een beetje overstuur ben ik gaan slapen.

Om extra info te geven, niet alleen de uren zijn niet oke. Ik heb geen gordijnen (want die zijn er simpelweg gewoon nog niet, terwijl ze als sinds het begin van dit jaar in dit nieuw gebouwde huis wonen) er hangt alleen een laken om iets van gordijnen te creëren, maar de overburen en bouwvakkers aan de overkant kijken zo mijn kamer in omdat ik aan de voorkant van het huis slaap, ik heb gevraagd om een prullenbak op mijn slaapkamer/badkamer een van de eerste dagen en daar hadden ze nog steeds niks voor geregeld, ik mag geen foto op de kast/muur plakken, maar met een andere oplossing om mijn kamer gezellig en eigen te maken komen ze ook niet. Oh en er zijn de hele week al mensen over de vloer voor de keuken die niet helemaal goed is, de vloer die bol gaat staan, het zwembad schoon en af te maken, een hoop onrust dus en nog geen huis dat helemaal af is..

Nadat ik dus behoorlijk genegeerd werd dinsdag, was het woensdag precies hetzelfde. Ze communiceerde niks, ik bood aan om haar met dingen te helpen en ze zei nee dat hoeft niet en vervolgens deed ze alles zelf. Inmiddels had mijn lieve mama met behoorlijk wat zorgen contact opgenomen met de Nederlandse organisatie. En de Nederlandse organisatie met de organisatie in Australië. Als snel kreeg ik een telefoontje en werd het al snel duidelijk dat waar ik terecht ben gekomen veel nog niet klopt en dit gezin gewoon niet klaar is om een au pair te ontvangen, in ieder geval op de manier hoe het nu gaat.

Inmiddels was het donderdag en was ik er al helemaal klaar mee. Zo klaar ermee dat ik elk moment dat ik alleen was huilde omdat ik gewoon niet wist wat ik allemaal meemaakte. Na een heel fijn gesprek met de Australische organisatie en aanmoedigende woorden ben ik donderdag na het eten een gesprek aangegaan wat mij allemaal dwars zit en wat er allemaal moet veranderen. Nou ik kan je vertellen ik werd aangestaard door moeder alsof ik een of andere gek was, niks wat ik zei viel goed, ze schoof alleen maar dingen op mij af, waardoor ik nog overstuurder werd. Gelukkig kon vader mij in veel punten goed begrijpen en ging hij vaak erop in tegen haar, wat onwijs fijn was. Maar no way dat moeder wilde veranderen. Ze vind dat ik gewoon 5 dagen in de week de hele dag in huis aanwezig moet zijn en stand-by moet staan. Aan een tijdschema wilt ze niet, extra hulp zodat ik vrij kan ook niet.. Aan het eind zeiden ze dat ze zelf even onderling in gesprek wilde, dus ben ik naar mijn kamer gegaan, waar ik eigenlijk de knoop al heb doorgehakt, ik wil hier weg, ik ga hier niet blijven, al gaan ze op hun knieen. Nooit heb ik liefde gevoeld, nooit warmte, nooit een gesprek gevoerd over alledaagse dingen en zelfs niet een hoe ik me voel. Ik ben godver naar de ander kant van de wereld verhuist waar ik niemand heb en waar ik niemand ken.
Inmiddels zat ik al 1,5 uur op mijn kamer te wachten en heb ik stil mijn kamer geopend om te kijken of er nog iemand was, nou wat denk je, alle lichten waren uit en op dat moment hoor ik boven de douche aan gaan. Hebben ze me nu ook nog laten wachten?? Ik heb zo aardig als ik ben maar een briefje op de gang gelegd met de tekst dat ik maar ben gaan slapen en lang genoeg heb gewacht.

Vrijdagochtend er hing een sfeer alsof er iemand vermoord ging worden. Zelfs een goede morgen kwam niet uit der mond. Weer waren er werklui over de vloer dus een vervolg gesprek kon er niet gevoerd worden. Nadat vader al weer naar zijn werk was, de baby´s sliepen, begon mijn hostmoeder over het gesprek van gister. Alles weer op mij afschuiven en als het dan echt moest wilde ze iets veranderen maar eigenlijk stond ze niet achter haar beslissing, dat was me natuurlijk gister al duidelijk geworden. Dus ik heb gelijk gezegd, weetje, als jij niet wil veranderen en niet achter je besluit staat, dan heeft het voor mij geen zin om hier te blijven. Nou dit viel natuurlijk helemaal niet goed, wat natuurlijk logisch is, maar ze schoof weer alles op mij af en dat ik niet pas gister na het eten hier mee had moeten komen (wanneer dan?) en dat ik niet de organisatie erbij had mogen betrekken. Ze zei daarna boos vandaag heb ik je niet meer nodig, nou prima dus ben ik naar mijn kamer gegaan. Daar overstuur weer met de organisatie gebeld en die hebben gelijk gezegd, Amber je hebt het geprobeerd, het is gewoon een vrouw die heel pittig is, oververmoeid is na 2 baby´s in een jaar en een verbouwing (en waarschijnlijk nog wel meer). Ze hebben gelijk het contract beëindigd en binnen een half uur zou ik alweer online worden gezet en kon ik mijn zoektocht naar een nieuw gezin beginnen.

Eigenlijk veel sneller kwamen er gelijk al 7 families binnen, families hier uit Brisbane, maar ook uit Sydney en Melbourne. Ik moet me zo flexibel mogelijk opstellen, dus heb ik gelijk al 3 families gemaild met mijn verhaal en of ze willen skypen, heel snel al reacties terug gehad.
Maar ik moest vanuit de organisatie wel nog even duidelijk vragen of ik inderdaad vandaag vrij was. Dus ik even afgekoeld en mijn boosheid en verdriet laten zakken en weer geprobeerd om het gesprek aan te gaan, nou ze was nog bozer, niks wat ik zei was goed, en ze zei dat ze vandaag mijn hulp niet wilde, nou prima. Ik ben heerlijk het huis uitgevlucht en met Dayenne wezen lunchen en shoppen, helaas moest Dayenne weer aan het werk en ben ik zelf in mijn eentje in de stad gebleven, want zin om naar huis te gaan en daar avond te eten had ik totaal niet. Ik heb lekker nog een stukje gewandeld en daarna een broodje gehaald en deze opgegeten. Hier gaat ´s avonds om kwart voor 6 de zon al onder, dus de bushalte vinden was een lekkere zoektocht, gelukkig bestaat er google maps! Ik had eigenlijk echt nog geen zin om naar huis te gaan, maar ik zou wel moeten, kan moeilijk op straat blijven hangen, met goede moed de bus ingestapt en de heuvel naar beneden gelopen naar mijn huis. Eenmaal binnen was er niemand te bekennen dus ben ik gelijk mijn kamer in gegaan en heb ik bijna 2 uur geskyped met het thuisfront, want ik zat en zit er simpel gezegd gewoon helemaal doorheen en voel me hier erg alleen. Gister leefde ik echt op adrenaline maar vandaag is de moeheid en enorme hoofdpijn helemaal toegeslagen.

Vandaag met hoop mijn kamer uit gegaan voor een ontbijtje maar helaas na een goede morgen gezegd te hebben kwam er alleen maar een morning af zonder der gezicht te draaien, terwijl ik van Chloe een dikke knuffel kreeg. Na het ontbijt mijn kamer weer ingegaan want gezelligheid is ver te zoeken. Gelukkig stond er een skype gesprek op de planning met een gezin uit Melbourne. Het was een fijn gesprek en ik ga nu eerste even ook de andere families afwachten. Verder heb ik mijn dag besteed aan veel regel dingen. Na een lunch en een wasje zou ik met de familie meegaan naar Dayenne familie om daar nog vaderdag te vieren. Maar ik ben maar verstandig thuis gebleven, mijn familie wilde me ook denk niet eens mee hebben want er werd boos op mijn deur geklopt en boos gezegd dat ze weggingen. Oke prima dacht even lekker het huis voor mij alleen, totdat ik van Dayenne hoorde dat ze daar dus ook gewoon bleven eten… Na weer een lading boosheid heb ik net de koelkast maar geopend en de restjes van eergisteren opgegeten. Terwijl ik dit nu typ zijn ze er nog steeds niet en zijn ze al bijna 5 uur weg, terwijl vader zei dat ze niet lang zouden blijven? Nou oke dan maar, ik heb avond eten op en helaas vandaag dus weer niet gesproken over hoe ik de komende 2 weken ga doorkomen.

(het gezin heeft gekozen dat ik mijn 2 weken moet afmaken, dit is namelijk de opzegtermijn, ze hadden er ook voor kunnen kiezen om mij meteen het huis uit te zetten en een hostel voor mij te betalen, maar helaas hebben ze daar niet voor gekozen)

Gelukkig staat er voor morgen wel iets heel leuks op het vooruitzicht en ben ik heerlijk de hele dag niet thuis. Ik vertrek ´s ochtends om 5.30 naar de bushalte bovenop de heuvel, een heerlijke klim…. om vervolgens naar de Gold Coast te gaan en daar een boot te pakken om op zoek te gaan naar walvissen! Het einde van het walvisseizoen naderd dus we hopen er nog een paar te kunnen spotten. Ik ga met nog een paar andere au pairs dus ik hoop morgen even alles te kunnen vergeten en nu echt even te kunnen genieten!

Jullie horen snel weer van mij!

Liefs Amber