Laatste blog: hoe is het nu?

Lieve familie, vrienden en mijn trouwe lezers,

6 weken, iets meer dan 6 weken geleden stapte ik het vliegtuig uit op Nederlandse bodem. En wat is de tijd snel gegaan! Mijn backpack staat nog half ingepakt achter het schot op zolder, wantja waarom alles uitpakken als ik het hopelijk snel weer kan inpakken?
Over dat snel gesproken, is eigenlijk helemaal niet snel… de nieuwsberichten worden elke dag wel beter, maar voorlopig houdt Australië zijn grens nog gesloten. En het ziet er zelfs pas uit dat ze open gaan begin 2021. Mijn plan om na de zomer alweer te vertrekken viel al snel in water. Als alles meezit wordt het misschien februari of maart, maar aangezien het dan al herfst is en het weer dan onzekerder wordt, heb ik besloten om niet na april te vertrekken. Want ik ga niet naar de andere kant van de wereld om daar koud weer te hebben. De kans zit er dus ook in dat ik pas na de zomer van 2021 vertrek en deze gedachte kan me echt helemaal gek maken. Want zolang wil ik helemaal niet wachten… Er zit helaas niks anders op dan alles af te wachten. Maar ook dit heeft wel een voordeel, nu kan ik nog meer mooie reisplannen maken!

In mijn vorige blog schreef ik ook dat ik via een Britt een baan had bemachtigd. Dit was natuurlijk super fijn. Het duurde even voordat ik aan de slag kon, maar 7 mei had ik mijn eerste werkdag. De eerste 2 dagen waren prima. Stond met leuke collega´s en liep gewoon lekker mee om alles en alle cliënten te leren kennen. Het waren 12 cliënten over 2 woningen verdeeld en ik zou op beide woningen komen te staan. Je zal vast denken nou wat super zeg, maar hier komt die de dikke vette MAAR…. Na die 2 dagen werd mijn rooster bekend wat gewoon super kut was. Werkte mijn eerste week 38 uur terwijl ik een contract had voor 28. Mijn contract was na 3 weken wachten nog niet binnen… en zo kan ik nog wel even doorgaan met dingen die gewoon echt niet konden.. Ik had het niet meer naar mijn zin en vertrok met tegenzin naar mijn werk.

Vorige week heb ik daarom contact opgenomen met Kwest, de kinderopvang waar ik voordat ik vertrok naar Australië 3 maanden heb gewerkt en 1,5 jaar stage heb gelopen. De kinderopvang was nu namelijk weer een optie geworden om te werken omdat ze gelukkig weer open mochten. Na een fijn belletje mocht ik afgelopen vrijdag langskomen en werd ik door alle collega´s ontzettend warm en lief ontvangen! Ik voelde me al helemaal weer thuis! Wat opties doorgenomen en afgesproken om afgelopen maandag een dagje mee te lopen op de groep waar ik waarschijnlijk zou komen te staan. In mijn hoofd was alles nu een stuk duidelijker en gelijk besloten om mijn baan op te zeggen, want ik ga niet met tegenzin naar mijn werk, dan nog liever geen werk en geen geld.

Maandag heb ik de hele dag meegelopen op de groep en de uren vlogen om zo leuk was het weer! Het voelde alsof ik nooit ben weggeweest. In de loop van de middag kreeg ik ook nog eens het goede nieuws te horen dat ik vanaf 8 juni, 4 dagen in de week aan de slag mag op 1 vaste peutergroep! Echt super fijn! Mijn contract loopt tot januari maar voor daarna liggen er zeker opties open!
De komende 3 weken ben ik dus nog wel even vrij, maar dit vind ik toch ook nog wel stiekem even fijn. Kan ik mooi mijn fotoboek afmaken!

Nou ik denk dat dit hem dan wel was! Voor nu sluit ik dus ook echt mijn blog af, maar! Dit zal echt niet de allerlaatste zijn, als ik weer ga reizen wil ik zeker weer al mijn verhalen gaan opschrijven. Maar of dat hier is of ergens anders weet ik niet.

Nou dikke knuffel en liefs,
Amber

Hallo Nederland

Hallo Nederland!

En daar zit ik dan, op mijn eigen bed. De plek waar mijn eerste blog ook werd getypt en wat voelt dat gek. Op maar even leuk wat nummers erbij te halen en geloof het of niet (hier hou ik van!) 6 april, de dag dat ik vanuit Australië vertrok was ik precies 200 dagen in Australië (met alle reisdagen en Nieuw Zeeland er vanaf getrokken) en 7 april was nog zo een speciale datum. 7 april 2019 begon ik mijn avontuur, die dag had ik mezelf namelijk ingeschreven om au pair te worden en 1 keer raden op welke datum ik op de Nederlandse bodem stond… inderdaad 7 april! Toeval bestaat niet zeggen ze toch?

Mijn laatste dagen in Australië waren rustig, wandelingetje hier, wandelingetje daar, nog even gezwommen in de zee. Alhoewel de officiële zee was het niet maar in een zwembad die tegen de zee aan ligt. De laatste dag was gek, het voelde helemaal niet of we die avond naar huis zouden gaan en de spanning nam zeker toe of de vlucht door zou gaan.
Voor de laatste keer werd de backpack weer ingepakt en gelukkig paste alles weer!

Na ons afscheid van Belle, de hond, Aiden, de zoon en Alex, de vriendin van Aiden, werden we door onze ´nieuwe ouders´ weggebracht naar het vliegveld. Een ritje van een klein uurtje. Eenmaal aangekomen afscheid genomen van Darrelynn en Rob en onze backpack weer op onze rug gegooid. Maar om binnen te komen op het vliegveld was het een heel gedoe.. zomaar even naar binnen lopen kon niet. We moesten in een rij gaan staan en een voor een werden onze paspoorten en boardingspassen gecheckt en daarna weer dubbel gecheckt of de namen wel klopte. Eenmaal binnen begon het panische gedoe, Coco en ik werden uit elkaar gehaald, overal 1,5 meter afstand, als het er zelfs geen 2 waren.. Het was nog even spannend of onze backpacks niet te zwaar waren maar hij rolde zo met zijn 19 kilo de band op! Na de check in, verdween letterlijk de 1,5 meter regel en stond iedereen weer lekker hutje mutje op elkaar.
De paspoortcontrole was ook wel een feestje! Er was letterlijk niemand, oke op uitzondering van Coco. Ik mocht zelfs kiezen bij wie ik mijn paspoort wilde laten checken! Toch maar voor de leuke aardig uitziende vrouw gekozen! Onze buiken begonnen te rommelen dus het werd tijd voor wat eten! We hadden online gezien dat er nog behoorlijk wat eten tenten open moesten zijn dus we dachten dat dat wel goed moest komen. 1 klein puntje, na het zien van alles dichte winkels, inclusief de meeste restaurants zakte de moed toch wel een beetje in onze schoenen.. gelukkig aan het einde, waren nog 2 zaakjes open. En blijkbaar vonden ze het ook wel leuk om hetzelfde aan te bieden dus de keus was makkelijk. Met een wrap in onze hand liepen we maar naar de gate, dat was namelijk de enige plek waar je nog kon zitten op stoelen. Toen begon het wachten. Nog even gebeld met het thuisfront en vrijwel daarna mochten we al boarden! Alles schoot dus lekker op! Eenmaal in het vliegtuig waren we te vroeg klaar dus vonden ze het wel leuk om ons nog even 15 minuten aan de grond te laten wachten. Eindelijk even over 9 uur ´s avonds vlogen we de lucht in. En hoe ik me voelde, ik voelde me kut, verdrietig, alsof ik het land verliet terwijl ik dat eigenlijk niet wilde. Eenmaal in de lucht kregen we al snel ons dinner en daarna werden de lichten gedimd. Hoopvol begon ik aan mijn eerste film, maar na 20 minuten was ik er al wel weer klaar mee.. ik ben gewoon geen film mens. Gelukkig heb ik behoorlijk wat slaap kunnen pakken en werd 5 uur later wakker door flinke turbulentie.. van die turbulentie waardoor het vliegtuig even naar beneden zakt… Na een mooie onweersbui onder ons ben ik weer even in slaap gevallen en de uren daarna vlogen voorbij! We kregen nog snel even een ontbijt voor onze neus geschoven en de daling werd alweer ingezet! En! De zon kwam eindelijk op! Na 14 lange uren in het donker vliegen, we vlogen precies met de nacht tijdzone mee, dus daarom bleef het ontzettend lang donker! 1 voordeel door de grote volle maan was het eigenlijk niet heel donker want de hele vlucht verlichtte die de bewolking onder ons. Na een prachtige zonsopkomst landde we eindelijk in Doha, Qatar. Na een snelle bagage check, was het weer wachten… want ook hier was alles maar dan ook echt alles dicht.. zelfs de watertappunten… gelukkig deed de wifi het nog wel dus we konden ons mooi even vermaken.

Ruim 2 uur later konden we eindelijk naar de gate en hier voelde het al bijna aan als Nederlands! Nederlandse gezinnen, Nederlandse backpackers, Nederlandse ouderen, en dan even een shout out naar het Nederlandse echtpaar wat heerlijk aan het ruziën was, wat kon ik ervan genieten! Hier en daar hadden we al wat gesprekken gevoerd met Nederlanders met allemaal hetzelfde verhaal als ons… het land moeten verlaten door Corona… We spraken zelfs een Nederlander die fietsend naar Australië is gefietst en daar aan was gekomen en z´n reis moest staken… hoe zuur… maarja wij zaten in hetzelfde schuitje… Eenmaal in het vliegtuig en na de boodschap ´iedereen is binnen´ zagen we dat het vliegtuig niet vol zat, overal lege stoelen, mensen hadden soms zelfs een rij voor zich alleen! Naast Coco bleef de stoel ook vrij, dus we hadden lekker wat extra ruimte, wat onwijs fijn was! Tijdens het opstijgen nog een mooie skyline kunnen zien en ik kan je al wel vertellen dat mijn volgende overstap op Doha wel wat langer gaat zijn dan een paar uurtjes! Wat zag het er van boven gaaf uit!

Na een poging tot een andere film kijken, een laat ontbijtje en wat geklets met onze achterburen landde we 6 uur later om 3 uur op Nederlandse bodem… Hier werd nog even omgeroepen dat we een extra controle hadden van de Koninklijke Marechausee dus het kon allemaal wat langer duren, nou dat hebben we gemerkt. Ze hadden er maar weinig zin in want er was er geen één te bekennen! Nog even een duidelijke boodschap dat op Schiphol de noodtoestand geldde dus we moesten echt afstand houden.. nou zeg dat maar tegen een vliegtuig vol met gezellige Nederlanders… onze eerste reactie was yeah right. De afgelopen 6 uur hebben hutje mutje op elkaar gezeten in de lucht dus die laatste 30 minuten maakt niks meer uit. De paspoortcontrole was ook appeltje eitje, binnen 2 minuten waren we erdoor. Helaas liet de bagage wel op zich wachten.. er stond alleen al een rij voor de bagageband omdat er hier karren klaar waren gezet waar je verplicht achter moest staan en natuurlijk niet genoeg voor iedereen. De bagage kwam geloof ik binnen met 5 meter ruimte ertussen en aangezien Coco´s backpack als laatste kwam hebben we behoorlijk wat geduld moeten hebben! We hadden onze ouders al gezien bij het raam bij de bagagebanden maar nu mochten we dan toch echt naar ze toe! Met dikke knuffels, bloemen en een ballon werden we goed ontvangen! Na een dikke knuffel met Coco was het toch echt tijd om naar huis te gaan!

Eenmaal thuis was het allemaal erg gek, had nooit kunnen verzinnen dat ik alweer zo snel thuis zou zijn! Met een lekker taartje heerlijk in de zon in de achtertuin gezeten! Maar snel begin je met inkakken. Want de tijd was ik helemaal kwijt. En daar was het moment! En hier had ik toch wel stiekem een beetje naar uitgekeken! Weer douchen in een goede douche! 7 maanden lang waren mijn douches slecht, of bar slecht… alleen de douches tijdens overnachtingen waren fijn, nou ik kan je vertellen de straal van de douche deed zelfs zeer op mijn rug, zo hard was die.

De afgelopen dagen heb ik behoorlijk rustig aan gedaan, af en toe kwam er iemand binnen huppen om gedag te zeggen en voor een praatje, maar verder ben ik druk geweest met opruimen en dingen regelen. Morgen ben ik officieel weer inwoner van Nederland, want het uitje voor morgen is naar het Gemeentehuis, daarna kunnen alle verzekeringen weer in gang worden gezet, reisverzekering stopgezet worden en zo zijn er hier en daar nog wat regeldingen.

Verder heb ik dankzij Britt waarschijnlijk al een baan! Thanks Brittjeee! Ik was nog geen 24 uur in Nederland en mijn sollicitatie werd al in gang gezet! Hierover schrijf ik vast later nog wel een blog, anders wordt deze weer veel en veelste lang! Maar om het niet spannend te houden, de kinderopvang is momenteel geen optie en in de gehandicaptenzorg is er wel nog hulp nodig.

En dan hier nog even een lijstje wat ik enorm kan waarderen sinds ik in Nederland ben!

• Een goede douche

• Warm weer, oke vandaag is wel weer heel koud!

• Een goede bruine boterham met goede kaas!

• Hagelslag!!

• Dat stekkers weer in de stopcontacten passen

• In mijn onderbroek van en naar de badkamer lopen

• Goede wifi waardoor ik heerlijk online kon/kan shoppen

• Pantoffels!

• En om niet te vergeten mijn eigen bed,

• Mijn eigen spullen, mijn eigen kamer!

• Geen gillende en huilende kinderen die je ´s ochtends wakker maken

• Eten wat ik eten wil!

• De gevulde paaseitjes van de Jamin!

• Gewoon lekker Nederlands kunnen praten! Maakt het toch stiekem wel makkelijker

• Om 6 uur avondeten

• Een spiegel op mijn kamer!

• En gewoon weer fijn mijn familie om me heen!

Nou dit was hem wel weer. Er zal vast nog wel weer een blog komen, maar geen idee wanneer! Eerst maar eens lekker genieten van het thuis zijn!

Dikke knuffel (ohnee dat mag ook al niet meer),
Amber

Laatste blog vanuit Australië...

Lieve familie en vrienden,

Vanuit het diepst van mijn hart en met behoorlijk veel pijn hebben Coco en ik een van de moeilijkste knopen doorgehakt, we komen naar huis…

Afgelopen donderdag na de lunch kwam ons gesprek op gang. Hoe zien we komende tijd voor ons? Ik zal je de antwoorden besparen want die waren er niet heel erg. Welke opties hadden we? uhmm opnieuw au pair worden viel af, normaal werk zoeken is er niet want bedrijven zijn dicht, net als de horeca.. en dan hebben we nog boederijwerk/fruit plukken. Helaas zoeken alle backpackers naar deze baan dat boerderijen zelfs de hekken dicht hebben gegooid, omdat er te veel backpackers kwamen… er waren ook maar weinig advertenties voor in deze staat dus de enige optie die we hadden is, hier blijven en onze tijd uitzitten… in de winter… in een huis waar we ons welkom voelen maar niks te doen hebben.. het werd voor mij al snel duidelijk dat ik afwachten niet zag zitten. Tuurlijk genoeg te doen op mijn laptop, maar vanuit het diepst van mijn hart zit ik het liefst toch thuis op de bank en slaap ik in mijn eigen bed. Na een gesprek met Coco´s ouders en onze nieuwe ´ouders´ hier was voor mij de knoop doorgehakt. Ik wil naar huis. Voor mijn idee heb ik alles gegeven en gedaan wat ik kon, maar er is voor nu gewoon even geen toekomst hier. En tuurlijk kan ik blijven wachten, maar daar wordt ik doodongelukkig van. Het nieuws en de regels worden hier ook met de dag slechter, waardoor de keuze steeds makkelijker werd. Na een kleine zoektocht en ons smsje van de overheid, kwamen we erachter dat we of zelf een vlucht moeten boeken bij Qatar of moeten wachten op de repatriërings vlucht.

Dat wachten gaan we dus niet doen want er zijn mensen die al 2 weken wachten en geen enkele informatie krijgen van de overheid. En dat leek ons ook niet snel te gaan gebeuren.
Dus Qatar was onze enige optie, met een leuke korting zijn de tickets nog redelijk betaalbaar!

´s Avonds heb ik het nieuws aan mijn ouders gebeld en die staan 100% achter me! Maar gek voelde het gesprek toch wel. Een maand geleden hadden we namelijk nog afscheid genomen omdat we elkaar de komende 6 maanden niet zouden zien en nu zie ik ze volgende week al..

Coco en ik besloten om de tickets even te laten voor wat het was, want het was namelijk al wat laat. De volgende dag was ik vroeg wakker en besloot ik opnieuw om naar de tickets te kijken en alsof het zo moest zijn waren ze flink goedkoper geworden, tuurlijk het is nog even een hoop geld maarja, gratis kom je niet thuis helaas. Coco werd gelukkig al snel wakker en we besloten we maar te boeken! Na 2 keer uit het systeem te zijn gegooid kunnen we toch wel blij vertellen dat we überhaupt tickets hebben en voor snel ook!
Maandagavond Australische tijd 21.15 vliegen wij vanaf Sydney in 15 uur, dit wordt een pittige, naar Doha, Qatar. Daar hebben we een redelijk korte overstap van 3,5 uur voordat we op het vliegtuig naar Amsterdam stappen. Hier komen we dinsdag rond een uurtje of 3 aan in de middag. Maar dit gebeurd alleen als de vlucht niet gecanceld wordt, dus even flink duimen!

Omdat ik toch al niks had met de Nederlandse overheid vonden ze het leuk om net nadat wij geboekt hadden bekend te maken dat de eerste repatriërings vlucht dit weekend mensen komt ophalen uit Australië, maarja mijn ticket is gelukkig goedkoper dan die van de overheid!

Afgelopen dagen ben ik al behoorlijk bijgekomen van de hectische weken. Elke dag wel even lekker een rondje gelopen en vandaag zelfs mijn eerste duik in zee genomen! Aangezien het nu herfst is, is de zee nu heerlijk. In tegenstelling toen ik de eerste keer in zee wilde in de Gold Coast. Dus de duik in zee kan ook de lijst af! Vanavond eten we lekker pizza! En gister hebben ze hier chocolade taart in huis gehaald voor ons, dus ik wordt hier goed verzorgd!!

Om nog even wat leuks te vertellen heb ik vanmiddag mijn foto´s van Phillip Island uitgezocht dus die zal ik er ook even onder zetten!

Nou dikke knuffel en tot snel in Nederland!

Liefs,
Amber

Ps. hoelang ik in Nederland zal verblijven weet ik niet, want zodra ik weer terug kan naar Australië, ga ik weer terug! Deze droom staat voorlopig op pauze en ik geef hem na al deze tegenslagen niet op!

Fack you Corona

Lieve familie en vrienden,

Waar ik gehoopt had om nog een blog te kunnen schrijven is dit helaas niet gelukt..

Vandaag is het 1 april, de dag dat ik de wereld verder zou gaan ontdekken, op het vliegtuig zou stappen om 4 dagen in de outback te hiken en onder de sterrenhemel te slapen. De dag waar mijn nieuwe avontuur zou beginnen!

Maar helaas….

Ik vind het fijn om nu even de tijd te nemen om mijn blog te schrijven, want mijn emoties zitten hoog.. Ik ben boos, verdrietig, bang, geïrriteerd, moe en ontzettend onrustig. Ik weet gewoon even niet wat ik met mezelf aan moet.

1,5 week geleden sliep ik bij Coco omdat we een dagje naar Phillip Island gingen (eiland wat bekend staat om pinguïns). ´s Ochtends kwam ik erachter dat mijn eerste vlucht naar Ayers Rock was gecanceld, even mega kut. Toch geprobeerd om er een leuke dag van te maken, wat behoorlijk lastig was (de foto´s hiervan moet ik nog uitzoeken en komen een andere keer online)
Overdag hebben we veel nagedacht over wat we wilde en wat überhaupt onze opties waren. ´s Avonds hebben we met beide ouders gebeld en hebben we behoorlijk wat overlegd. Als we kunnen blijven reizen blijven we dat doen, want dichtgooien? Daar geloven we niet in, om toch een plan B te hebben, hadden we Coco´s familie vlakbij Sydney gebeld. Gelukkig boden hun hun huis aan!

Zondag kwamen helaas al de eerste berichten naar buiten dat ze de staatsgrenzen dicht wilde gooien, even dus weer een shitmomentje… Dan kunnen we namelijk geen kant op en blijven we vast zitten in Melbourne, met shitweer want het wordt hier namelijk winter. Na wat speurwerk bleven alleen de grenzen nog van Victoria (waar ik woon) en NSW (waar Sydney in ligt) open. Even leek het geluk weer onze kant op te rollen, totdat we besefte dat onze eerste tour dus niet door kon gaan.. Ayers Rock ligt namelijk in Northern Territory. De overheid wil de Aboriginals beschermen want hun immuunsysteem is heel zwak dus dat de grenzen dicht gaan is wel logisch. Steeds meer besefte ik de impact van Corona. Afgelopen weken viel het hier nog erg mee en was het maar lastig te beseffen wat er in de wereld gebeurde. Tot aan nu… is reizen wel zo verstandig, als alles op slot gaat hebben we niks.. ja onze camper, maar campings dicht, eten wordt moeilijker. Na gesprekken met onze ouders, de familie van Coco en onze hostouders kwamen we tot het besluit om zo snel mogelijk een vlucht te boeken naar Sydney, zodat we in ieder geval in Sydney zijn voordat de grenzen dicht gaan. We besloten nog even het nieuws af te wachten wat maandag uitgebracht zou worden en dan zouden we wat gaan boeken voor waarschijnlijk woensdag.

Maandag was de laatste dag voordat de scholen gesloten werden dus ik kon nog even genieten van de rust in huis. Helaas kwam er die dag een mail binnen dat ze Fraser Island gaan sluiten… nou doei 3 daagse strand kampeer tour… om 12 uur was het zover. Volgende lock down fase ging in.. alles dicht behalve supermarkten, apotheken en andere belangrijke dingen.

Dinsdag was de eerste dag dat ik met alle kids thuis zou zitten. Terwijl ik in het park was met de kids kreeg ik een belletje van de au pair organisatie. Mijn hostmoeder heeft achter mijn rug om met hun gebeld omdat ze het niet eens met me was.. hallo normale communicatie en overleg dit eerst gewoon met mij… nouja de organisatie zei dus dat ze niet mijn weeksalaris en bonus uit gingen betalen als ik eerder vertrok dan vrijdag. Daar ging ons plan… Ik was enorm gefrustreerd en boos… Na overleg met Coco besloten om dan maar tegen mijn zin in te blijven en het dan af te wachten. Thuis in huilen uitgebarsten bij mijn hostvader die dus gewoon van helemaal niks afwist… nou sorry hoor maar waar is de communicatie gebleven. Hij zij me dat hij me gewoon wilde uitbetalen maar hij dit alleen ging doen als de grenzen echt zouden sluiten en dit was nu dit niet het geval.. oke prima, schouders eronder, hoofd omhoog en dan maar weer gaan… maar blij was ik niet.

Met pijn in ons hart hebben we toen ook maar besloten om onze hele trip te cancelen. De verzekering keert nu ook nog eens niks uit omdat het allemaal over Corona gaat… fuckers, dus we kunnen niet op hun terugvallen over de kosten. Na wat contact met de organisatie krijgen we gelukkig het meeste geld terug. We verliezen alleen wat geld op de camper en 20% van het totale bedrag omdat we met de organisatie geboekt hebben. Eerst was dit wel even kut maarja het grootste gedeelte staat waarschijnlijk ergens deze week weer terug op de rekening, wat het we weer fijn maakt.

Er kwam weer een nieuwe mail binnen van onze outback tour dat deze per direct gecanceld is waardoor we gelukkig al ons geld terug krijgen! Even weer een meevaller! Maar dat nam alle emoties niet weg. Inmiddels zit ik van alle stress onder de uitslag, genezen wondjes niet meer, heb ik elke minuut van de dag hoofdpijn, geen eetlust en slaap ik slecht.

De rest van de week was dus heel vermoeiend. De kids waren ontzettend druk, moest ik ze elke minuut bezig houden anders liep het uit op huilen. Plus dat er nog zoveel onzekerheid was. De luchtvaartmaatschappijen vonden het ook nog is leuk om 90% van hun binnenlandse vluchten te cancelen, dus veel opties waren er niet. Dus moesten we ook nog even gaan bedenken wat de beste optie was om naar Sydney te komen. Inmiddels stond ik op de overlevingsstand om de dag maar door te komen.

Eindelijk was het vrijdag, omdat het mijn laatste avondmaal was, mocht ik beslissen wat ik wilde eten. Nou of dat mij nog wat kon schelen, ik had wel andere dingen aan mijn hoofd.. De keuze was overigens makkelijk want de kids wilde Chinees. Rond een uurtje of 4 besloten Coco en ik een vlucht te boeken naar Sydney om 12.30 uur. Mooie tijd dachten we! Het was nog geen 5 uur of ik kreeg al een mail binnen. ´´Beste Amber, we moeten helaas mededelen dat we uw vlucht voor morgen gecanceld hebben´´…. fuck… Helaas was Coco niet bereikbaar dus besloot ik alvast om de luchtvaartmaatschappij te bellen. Inmiddels was het een uur later en stond de afhaalmaaltijd van de Chinees op tafel en hebben we met zijn alle gegeten terwijl we het deuntje van Jetstar hoorde. Gezellig hoor! Mijn hostmoeder wilde dat ik ophing maar daar ging ik niet mee akkoord, ze kon dus echt niks meer over mij zeggen nu.. Na het eten weer naar boven gegaan en eindelijk nam er iemand op, welgeteld 1 uur en 32 minuten later. Ik kreeg de optie om mijn vlucht om te boeken naar 10.30 uur en ze kon me verzekeren dat deze echt wel door ging. Even was het weer rustig in mijn hoofd en kon ik mijn laatste spullen in mijn backpack pakken. Na een aflevering van een serie kwam er toch een raar gevoel in mijn hoofd. Toch nog maar even de vlucht checken. En of het niet kutter kon zag ik dat de vlucht dus weer gecanceld was…. weer een lading paniek… Coco geloofde me in eerste instantie ook nog is niet en dacht dat ik een grap maakte… nou je kan wel raden wat er over mijn wangen rolden. Ik was weer zo boos en verdrietig… of er nu gewoon niks mee kon zitten. We hebben onze vlucht weer omgeboekt en zouden morgen dan wel bekijken wat we zouden doen. In ieder geval zo snel mogelijk weg uit dit huis.

Zaterdagochtend kwam Coco mij om 8 uur ophalen. Want ik was er gewoon klaar mee.. Bedenk je dan ook nog maar een kut afscheid in want zo was die ook. Nou doei Amber, dankjewel en veel plezier. De kids wilde me niet eens een knuffel geven achter me werd de deur in het slot gegooid… Nou doei! Tot nooit meer…. Hoe mijn au pair avontuur begon, zo eindigde die ook… Liefdeloos, geen inlevingsvermogen en gewoon hartstikke kut. (met zo een hele dikke vette punt erachter)

Het was me gewoon allemaal even teveel… eenmaal bij Coco liepen de tranen weer over mijn wangen, helemaal omdat ik daar wel zo welkom ben en met liefde wordt ontvangen.

Coco had inmiddels de hoop opgegeven om met het vliegtuig te gaan en haar hostouders hadden een ´goedkope´ andere optie gevonden. Namelijk een auto huren, toen wij dit van de week bekeken was dit ontzettend duur maar hun hadden een goekopen auto gevonden. ´s Middags zijn we gelijk een auto op wezen halen en hebben we onze vlucht geannuleerd. Rond een uur of 3 ´s middags zijn we bij Coco weggereden met een heel uitzwaaicomité! Super leuk en lief! We hebben tot een uurtje of 6 gereden en we stopten in de plaats Lakes Entrance, super leuk plaatsje denk als alles open is. Helaas waren alle restaurants ook dicht dus zat er niks anders op dan naar de Mac te gaan. Gelukkig met een mooie zonsondergang ons dinner buiten op kunnen eten.

Na een koud en kort nachtje stond er een behoorlijke trip te wachten, bijna 700km rijden. Door voornamelijk afgebrand gebied waar de bosbranden afgelopen zomer behoorlijk huis hebben gehouden. Hoe verder we kwamen hoe slechter en zwarter het werd. Op 1 plek kwam zelfs de rook nog uit de grond… heel bizar om dit te zien. Gelukkig hersteld veel natuur zich al en waren de meeste plekken al behoorlijk groen!! Met hier en daar wat stops onderweg kwamen we om 7 uur ´s avonds en 1029 kilometer later aan in Bulli. Bulli ligt ongeveer 40 kilometer onder Sydney en aan het strand! Het is een groot strandhuis achtig huis, dus Coco en ik hebben allebei een eigen slaapkamer, want ontzettend fijn is. Zodat we wel allebei onze eigen ruimte hebben. Het is een ontzettend fijn plekje waar ik hoop weer een beetje tot rust te komen van dit alles.

Het is allemaal maar moeilijk te beseffen hoe de afgelopen week gelopen is. Er is zoveel gebeurd. En heb er echt wel een behoorlijke klap aan over gehouden. En hoe het verder gaat, niemand weet het. Er is amper werk, de overheid hier in Australië geeft momenteel weinig om backpackers, alles is dicht en alles is afwachten.

Nou voor nu zijn jullie weer op de hoogte. Dankjewel voor alle lieve berichtjes die ik van de week al heb mogen ontvangen en natuurlijk alle lieve vragen hoe het met me is!

Jullie horen weer van mij!

Dikke kus en knuffel Amber

De papa en mama blog

Lieve vrienden en familie,

Vrijdag 28 februari was het dan eindelijk zover, papa en mama kwamen ´s middags aan in Melbourne. Na het avondeten ben ik door mijn hostvader naar het treinstation gebracht om eindelijk naar mijn ouders te gaan. En rond 8e was het dan eindelijk zover, daar stond mama. Beneden bij het hotel op me te wachten en wat was dit verdomd gek. Zo onwerkelijk om je ouders aan de andere kant van de wereld te zien. Na veel geknuffel, lieve kaartjes van het thuisfront en een paar cadeautjes kon ik heerlijk in slaap vallen bij mijn ouders in het appartement. De volgende dag stond er namelijk veel op de planning. Coco kwam ook het hele weekend met ons mee omdat zij ook nog niet alle plekken had gezien die ik aan mijn ouders wilde laten zien. We begonnen de ochtend bij de Queen Victoria Market, dit is de grootste overdekte markt van Melbourne. Hier hebben we lekker rondgelopen tussen de fruitkramen en souvenierskraampjes. Nog een leuke zonnebril op de kop getikt dus dat kwam mooi uit. Na de Queen Victoria Markets heb ik papa en mama het CBD laten zien. De mooie H&M, Kathmandu, een van mijn favoriete outdoor winkels. Hierna zijn we doorgelopen naar de drie graffiti straten, waar Melbourne zo om bekend is. Er waren weer allerlei nieuwe kunstwerken gemaakt sinds de laatste keer dat ik hier was. Dus dat was weer mooi om te zien. Na de graffiti hebben we onze lunch gehaald en zijn we naar Alexandra Gardens gelopen om daar naast de Yarra rivier onze lunch op het gras en in de zon op te eten. We hadden dit weekend verdomd veel mazzel met het weer, want de afgelopen 3 weken is het behoorlijk slecht weer geweest. Na de lunch zijn we naar een mooi uitkijkpunt gelopen en daarna op de tram gestapt om naar de Shrine of Remembrance te gaan. Dit is een monument voor alle Australische slachtoffer van de 1e en 2e wereldoorlog. Aangezien het zo lekker weer was besloten ook nog om even naar de Botanic Gardens te gaan en daar heerlijk te genieten van het mooie weer! Inmiddels was het al een uurtje of 5 en besloten we terug te gaan naar de stad om daar op tijd een hapje te eten. Die avond wilde we namelijk graag het hoogste gebouw op van Melbourne, Eureka Skydeck. Bovenin de toren is namelijk alles van glas gemaakt waardoor je een 360 graden uitzicht hebt over de hele stad. En dankzij het goede en mooie weer was het uitzicht prachtig!! Met een super mooie zonsondergang op 300 meter hoogte.
Na een mooie maar hele vermoeiende dag zijn we heerlijk gaan slapen zodat we de volgende dag weer op stap konden.

Zondag zijn we met zijn 4e naar Brighton Beach geweest. Het strand waar de bekende strandhuisjes staan! En het weer was weer top, heerlijk met de voeten in zee en lunchen op het strand! ´s Avonds heb ik samen met papa en mama nog in het hotel gegeten en daarna moest ik toch echt weer naar huis. Omdat ik maandag gewoon weer moest werken.

De week vloog gelukkig snel om! Papa en mama waren de hele week zelf op stap waardoor ik gewoon mijn eigen ding kon doen. Vrijdag waren ze weer terug en Melbourne en kwamen ze naar mijn huis. Nou hoe gek is dat! Ik heb ze thuis even rondgeleid, hebben we geluncht, de buurt laten zien, waaronder de scholen van de kinderen en ze natuurlijk even mee genomen in mijn grote bak van een auto om een rondje te rijden. ´s middags moest ik nog even werken dus papa en mama vertrokken naar hun appartement om mij later die avond weer op te komen halen. Het was een lang weekend vrij omdat maandag een public holiday was. De rede van die vrije dag is echt een lachtertje. Ze vieren dat ze sinds ergens 1900 maar 8 uur per dag hoeven te werken. Nou geef mij ook maar van die vrije dagen in Nederland.
´s Avonds in het appartement hebben we heerlijk een film gekeken en zijn daarna lekker naar bed gegaan.
Zaterdagochtend zijn we in de auto gestapt om naar de Yarra Valley te gaan. Deze vallei staat bekend om zijn wijnvelden. De eerste stop was een chocolaterie, daarna 2 wijngaarde, een dam en als laatste naar de hoogste waterval van de staat Victoria. Deze weg daarnaartoe was al een hele belevenis. De weg staat namelijk omringd door een bos vol met hoge bomen. Het is lastig te omschrijven maar ze waren hoog! hhahah. Om naar de waterval te komen moesten we zeker nog even een klim maken, maar het uitzicht was prachtig! Hierna zijn we op gemak weer naar het appartement gekeerd en waren we nog maar net op tijd om in het winkelcentrum een hapje te eten.

Zondag ben ik met mama wezen shoppen in het winkelcentrum. Ze slapen naast een van de grootste winkelcentra van Melbourne! Goed geslaagd! Eindelijk een nieuwe bikini gevonden en nieuwe sportkleding gekocht! ´s Middags waren we uitgenodigd om bij mijn familie te komen eten. Ze hadden ook nog wat vrienden uitgenodigd dus we zaten zeker met 20 man rond de tafel. Het was erg gezellig en zeker weer lekker, wie zegt er nou geen nee tegen verse pizza uit de pizza oven! We sloten de dag af met een dessert en propvol vertrokken we weer naar huis. Het was er bijzonder om zo mijn ouders met mijn Australische familie samen te zien.

Maandag was ik zoals ik zei nog lekker vrij en hebben we heerlijk rustig aan gedaan. Mama knipte ´s ochtends nog even mijn haar en voor de lunch zijn we bij een van de beste pannenkoeken restaurant gaan eten en heerlijk was het! ´s Middags kwam Coco nog even der haar knippen. En daarna heb ik met papa en mama het weekend afgesloten met een heerlijk soort van Nederlandse maaltijd. Broccoli, aardappels uit de oven en een kangoeroe burger. Want als je die niet voorgeschoteld krijgt thuis dan moet je hem zelf maar regelen. Na eten nog lekker een serie gekeken met mama en daarna was het tijd om afscheid te nemen. Toch wel even wat traantjes weggepikt want na 2 weekenden samen voelt het al snel weer gewoon. Dit keer weet ik alleen niet wanneer ik ze weer zie. Papa en mama zijn nu onderweg met verschillende stops naar Adelaide en vanaf daar vliegen ze naar huis, waar ze eind volgende week aankomen.

En om het dan nog even lekker over het corona virus te hebben, manmanman wat is de wereld gek geworden, knettergek…. Alsof de bosbranden nog niet genoeg waren moet ik dit ook nog even doorstaan aan de andere kant van de wereld. Helaas gaat mijn hostfamilie mee in de gekte en maken ze mij ook helemaal gek. Ik kan de deur niet eens meer uit om zonder naar mijn kop te krijgen dat ik niet in ruimtes mag komen met te veel mensen. Nou sodemieter op…. ik doe wat ik wil. En of het misschien maar beter is om naar huis te gaan in plaats van te reizen? UHM mooi niet, ben hier ook gekomen om te reizen, alhoewel dat gewoon maar afwachten wordt. Australië staat inmiddels gepland tot aan 23 mei maar wat daarna nog gaat lukken weten we niet. De planning is nu 9 dagen naar Fiji en dan een maand backpacken op de Filipijnen, dus we moeten nu even keihard duimen dat het negatieve reisadvies daarvoor komt te vervallen tegen die tijd. En of überhaupt onze tours in Australië nog wel doorgaan. Niks is namelijk zeker…. wat mij helemaal gek maakt, want het geld is inmiddels wel mooi van onze rekening daarvoor. Nouja we kunnen niks anders dan afwachten. Uithongeren de komende 2 laatste weken zal ik niet, want mijn hostvader heeft van de week 250 kilo aan vlees in huis gehaald, brood en bagels voor de komende 2/3 maanden, fruit en groente ook voor de komende tijd. En ja wc papier wordt schaars en daar wordt dan ook weer behoorlijk paniek over gezaaid.... Nou raap mij asjeblieft op, stelletje gekken. Een en al paniek.. nog erger dan met de bosbranden. Wel moeten we even onze vingers crossen want als ze de grenzen voor dinsdagochtend dichtgooien kan de nieuwe au pair niet aankomen, wat zeker niet mijn probleem is, want ik ben hoe dan ook 1 april weg! Begin er namelijk wel een beetje klaar mee te raken.

Nou dit was hem wel weer. Ik hou jullie wel op de hoogte met mijn plannen! Zeker voordat ik weg ga komt er nog wel een blog online!

Dikke knuffel en kus van mij!

6 maanden weg van huis!

Vandaag ben ik precies 6 maanden weg van huis en dat kan ik natuurlijk zomaar niet voorbij laten gaan, daarom deze terugblik!

Afgelopen 6 maanden heb ik:

• in 5 vliegtuigen gezeten, waaronder 2 keer in een Airbus

• 4 landen aangetikt, waaronder een te gekke rondreis over het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland gemaakt

• ik heel wat wilde dieren gezien; walvissen, dolfijnen, haai, zeehonden, zeeleeuwen, kangaroes, koala´s, 2 verschillende soorten pinguins, slang, meerdere enge spinnen waaronder 1 zo groot als mijn hand

• 4 keer verhuisd, waarvan 3 keer in Brisbane en daarna 1 keer naar Melbourne

• begonnen met hiken (thanks to Nieuw-Zeeland)

• mijn adrenaline bucketlist afgemaakt (met wilde dolfijnen zwemmen, bungeejumpen, een helikoptervlucht gemaakt, in een fjord gezwommen, een gletsjer gezien en daarop gehiked, oh en de melkweg gezien)

• in een 4wheeldrive auto gereden, oh en voor de eerste keer in een automaat

• halloween gevierd en kerst gevierd in de zomer, oh en oud en nieuw in mijn eentje

• gekampeerd in de outback waar niks maar dan ook niks was

• gevlucht voor de bosbranden

• eet ik inmiddels elke week bruine bonen, vis (kan ik zelf sushi maken) en elke avond een zelfgemaakte salade

• oh en moet ik volgens mijn hostouders een taco restaurant beginnen of Masterchef van Nederland worden

• heel veel mensen leren kennen, waaronder mijn beste maatje Coco

• heel veel kaarten ontvangen en geschreven

• heel wat roadtrips gemaakt

• gehuild omdat het tegen zat maar ook onwijs genoten omdat ik het zo naar mijn zin heb

• een festival en een concert bezocht

• ben ik erachter gekomen dat ik nooit 4 kinderen neem, en ze ook niet een stapelbed laat slapen

• een pro geworden in was opvouwen en in bedden opmaken

• na 180 dagen wachten mijn ouders weer geknuffeld en ze ´mijn´ stad laten zien

• 19 blogs geschreven en meer dan 6000 foto´s gemaakt

Op naar de volgende 6! Met nog meer landen, nog meer avonturen en nog meer genieten!!

Terug naar het drukke au pair leven

Hallo lieve vrienden en familie,

Het is alweer even geleden dat mijn vorige blog online kwam, de afgelopen weken waren namelijk ontzettend druk. Alle kids zitten inmiddels op school maar dat betekende wel een hoop nieuwe indrukken voor ze. Ze veranderen elk jaar namelijk niet alleen van meester/juf maar ook allemaal nieuwe klasgenootjes. Voor Asa waren het helemaal spannende weken, zijn eerste weken op school verliepen niet helemaal soepeltjes. Na school bek en bek af waardoor het elke middag en avond huilen was. Het was een behoorlijke uitdaging. Inmiddels is het punt alweer bereikt dat die school haat dus hopelijk komt die weer terug in z´n oude velletje, want het kost mij elke dag behoorlijk veel energie om het gezellig te houden in huis. Af en toe denk ik bij mezelf dat ik wel bij de politie en het leger kan. Manmanman wat maken ze er af en toe een zooi van. De afgelopen weken verliepen verder wel prima, geen bijzondere dingen op mijn vol geplande weekenden na dan!

Zondag 9 februari stond er een festival op de planning. En niet zomaar 1, nee het grootste gratis festival van Australië en tegen gratis kan een Nederlander natuurlijk geen nee zeggen! Coco en ik hadden hier met nog een paar Nederlanders afgesproken en eenmaal op het festival vonden we nog een hele grote groep met Nederlanders! En nee ik was dit keer niet de enige Westlander! Een gozer uit Naaldwijk, meisje dat geboren is in De Lier en een meeting met Vince, de broer van Britt kon natuurlijk ook niet ontbreken! Helaas viel de muziek wat tegen, dus we eindigde de avond op het terras van een bar, maar gezellig was het zeker!

Het weekend daarna stond er een roadtrip op de planning! Deze keer met bestemming Wilsons Promontory National Park. Ja een mond vol weer, ze kunnen er hier wel wat van met die namen. Vrijdag avond vertrok ik na het eten naar Coco, hier sliep ik namelijk zodat we zaterdagochtend vroeg weg konden. Na een pitstop bij 2 andere meiden thuis en de supermarkt kon de trip beginnen! Na 3.5 uur kwamen we dan eindelijk aan bij de eindbestemming. Helaas was het echt lekker Nederlands ballen weer…. een beetje jammer, dus met een regenjas aan trotseerde we de eerste hike! En dan zal je je wel afvragen hoe lang deze was, nou wel 1 hele kilometer, hahahah. Maar mooi was die wel! Via kleine zandwegen en bruggen langs meertjes een riviertje met op de achtergrond bergen die bedekt waren door wolken. Lees gewoon dichte mist die heerlijk het uitzicht verpestte… Helaas door de mist hebben we een andere hike gecanceld dus besloten we nog een andere te doen met de naam Lilly Pilly Gully walk. Deze stond goed aangeschreven op internet voor als het regende dus dat kwam mooi uit. We startte de hike droog maar na 1km besloot moeder natuur het te laten regenen… een beetje jammer, maarjaa. De hike ging over de voet van een berg dus bomen genoeg. Het leek letterlijk wel een regenwoud. Helaas vonden de muggen dit weer nog steeds prima om lekker mensen te pesten dus ik was goed in trek (25 beten… en een vet allergische reactie..) Eenmaal wat hoger op de berg ging ineens de zon schijnen! En dan kan je maar 1 ding doen! Genieten! (Deze foto vind je onderaan mijn blog terug) Na een hike van zo´n 8km kwamen we weer terug bij de auto en besloten we ons hotel te gaan zoeken. Alles in het park was volgeboekt of een beetje/té duur voor onze portemonnee. Aangezien Australië zo lekker uitgestrekt is was het eerstvolgende dorpje met een hotel nog een klein uurtje rijden. ´s Avonds hebben we zoals je wel kunt raden pizza op en na een prima nachtje kon de volgende dag beginnen. Ondanks de voorspellingen met veel wolken en wind besloten we toch de hike te gaan doen die we eigenlijk gister op de planning hadden. De Mount Oberon Track, een 7km lange hike met als doel de berg Oberon beklimmen! En met jawel een spectaculair uitzicht. Of we dat uitzicht hadden wisten we niet, maar we besloten de gok te nemen! En jawel! Bekijk de foto´s maar hieronder, het uitzicht was amazing! Wel wat heiig maar je hoorde ons niet klagen, want we hadden het nog minder verwacht. Na een giga lange fotoshoot bovenop de berg, zijn we weer naar beneden gelopen. We hadden namelijk al wat tijd verloren en wilde graag nog wat meer zien voordat we naar huis zouden rijden. De volgende stop was Squeaky Beach, het witste strand hier in de omgeving en waarbij je je ogen toch wel een beetje dichtkneep door de witte kleur. De naam squeaky is niet voor niks, als je namelijk met je voeten over het strand schuurt krijg je een pieperig/krakend geluid. We hadden nog een hike op de planning, maar die hebben we vanwege de tijd geskipt, we zouden anders ontzettend laat terug in Melbourne zijn. Na nog weer een ritje van een paar uurtjes kon natuurlijk een Maccie op het einde niet ontbreken. Een heerlijk een mooi weekendje was het weer!

Afgelopen weekend had ik een rustig weekendje in de planning, maar na verloop van de week veranderde die wat. Zaterdag ben ik de stad in geweest met Coco, ze had namelijk een nieuwe rugzak en regenjas nodig. Eenmaal in de stad bleken ze Coco´s maat niet meer te hebben dus werden we naar een shoppingcentrum gestuurd. Nou ik kan je zeggen dat was een goede keuze, alle winkels hier hebben altijd uitverkoopt! Sale, sale en nog meer sale! Coco is goed geslaagd en ik ook! Eindelijk namelijk een jurkje gevonden waar ik al zo lang naar opzoek ben!
Tijdens het shoppen kregen we een raar telefoontje van Coco´s hostvader, hij vroeg namelijk of wij met de kinderen naar een concert konden die avond omdat hun niet meer konden. Ik zal je nog even niet vertellen van wie het was, maar Coco en ik hadden zoiets, mmmm niet echt ons ding, we kennen amper liedjes van hem. We hebben toen gevraagd of de kids heel graag wilde en die wilde eigenlijk wel dus hebben we toegezegd. Na een snelle hap bij Coco thuis vertrokken we naar het AMMI park, dit een een station waar vaker dit soort grote concerten worden gehouden. Mijn hostouders zaten namelijk afgelopen week hier nog bij Queen. Toen we er eenmaal aankwamen voelde ik me toch wel erg jong, veel oude en oudere mensen. Maar toen die begon met zingen, wauww! Elton John you are a legend! Zaten we daar met zijn 6e bij Elton John. Hoe bedenk je het! Kon ik toch mooi even zeggen dat ik bij de afscheidstour van Elton John ben geweest. We hadden een hele mooie plek, bovenin naast het podium met het uitzicht over de skyline van Melbourne. Wat een ervaring! Na ruim 2,5 uur en welgeteld 2 liedjes die ik kon later was het tijd om bed in te duiken want zondag stond er weer een tripje gepland!

Zondag ben ik naar het Dandenong Ranges National Park geweest en heb ik de 1000 steps gedaan. Dit zijn welgeteld (door Coco en mij) 887 traptreden omhoog en dat was het dan ook wel. Deze hike wordt gedaan door veel fitness mensen wantja waar kun je nou 887 traptreden omhoog lopen? Helaas kwamen we boven en hadden we zoiets is dit het dan? Via een andere track naar beneden gelopen en de auto gepakt naar een uitzichtpunt. Maar je zal het was al raden, een uitzicht wat weer zwaar teleurstellend…. het was zo heiig dat je maar net de skyline kon zien… ´s Avonds hebben we een hapje op bij Betty Burgers. Een bekende burgertent hier in Australië en zeker de moeite waard om nog een keer te gaan eten!

Inmiddels is het maandag 24 februari en dat betekend 1 ding! Papa en mama vliegen vandaag naar Australië!!!! Ze beginnen hun rondreis in Sydney en vrijdag komen ze aan in Melbourne!! Eindelijk!! Maar toch ook wel weer heel gek! Dit betekend namelijk ook dat ik nog net geen 6 maanden van huis ben, hoe bizar! Komende vrijdag vertrek ik naar de stad om lekker het weekend met papa en mama te spenderen en eindelijk ´mijn´ stad te kunnen laten zien! Wat heb ik hier zo een zin in!

En nog meer leuk nieuws! Vanmorgen kreeg ik te horen dat mijn hostouders, eindelijk na een maand, een nieuwe au pair hebben gevonden! Een meid uit Frankrijk en meer weet ik nog niet. En dit betekent 1 ding, ik kan 1 april met een gerust hart de familie verlaten en mijn backpack avontuur starten!! Vorige week heb ik namelijk mijn eerste paar vliegtickets en mijn eerste tour geboekt!!
1 april vlieg ik naar Ayers Rock Airport, om daar 4 dagen en 3 nachten de outback te ontdekken samen met Coco! Super vet dus! 4 dagen met alleen maar hoogtepunten en! Niet zomaar in een hotel of hostel maar in een slaapzak naast het kampvuur onder de sterren!! Dat wordt dus een hele speciale ervaring! Na deze 4 dagen vliegen we naar Sydney om vanuit daar naar Cairns te reizen!! Dit moeten we allemaal nog gaan uitzoeken en plannen dus jullie kunnen wel raden wat ik de komende dagen en weken in mijn vrije tijd aan het doen ben! Inderdaad!

Nou dit was hem wel weer!

Dikke kus en knuffel,
Amber

De Nieuw Zeeland blog!

Lieve familie en vrienden,

!Eerst even een waarschuwing!
Alleen lezen wanneer je de tijd hebt, hij is namelijk een beetje lang geworden.. (leestijd meer dan 20 minuten)

Waar ik moet beginnen geen idee, maar ik kan je vertellen ik heb de tijd van mijn leven gehad in Nieuw Zeeland!! En ik kan je nu al vertellen dat ik met tranen in mijn ogen mijn backpack uit heb gepakt, zo een heimwee had ik al na 1 dag. Nieuw Zeeland was fantastisch! Maar laat ik bij het begin beginnen.

Woensdag 8 januari, de dag voordat ik vertrok, vertrok mijn hostfamilie lekker vroeg in de ochtend. Om 4 uur was het al raak met gillende kinderen en groot gelijk want ik was ook al razend enthousiast om te vertrekken, na een wasje om 5 uur ´s ochtends ben ik maar weer mijn bed in gestapt om nog een paar uurtjes slaap te pakken. Verder heb ik die dag, behoorlijk wat schoongemaakt in het huis, want het was een grote zooi. Mijn backpack ingepakt en nog allerlei dingen geregeld. Tegen een uurtje of 6 stond Coco voor de deur, met natuurlijk pizza, want ja ik wilde graag nog even pizza eten! Die nacht heb ik bij Coco geslapen, omdat Coco mij de volgende dag naar het vliegveld bracht, super lief! Het was namelijk haar laatste vakantie dag.

Eindelijk was het zo ver!! De dag dat ik naar Nieuw Zeeland vertrok!! Maar voordat het incheck plezier kon beginnen, stond er nog een koffie date gepland, niet dat het een date was en dat ik koffie dronk maar het klinkt gewoon wat leuker. Wesley, een gozer die ik ken en ook uit het Westland komt, kwam namelijk aan in Melbourne. Dit wisten we en we hadden in Nederland al afgesproken om te meeten. Dus we hielden ons aan ons woord en besloten op het vliegveld een bakkie te doen, want dat was namelijk het enige moment dat we beide in Melbourne waren. Na een paar colaatjes was het tijd voor mij om in te checken en mijn backpack te droppen. Na wat vragen over mijn visum en of ik een terugvlucht had werd ik eindelijk doorgelaten. En kon het mensen kijken beginnen! De reden waarom ik zo van vliegvelden hou, mensen kijken! Na een broodje en kleine vertraging kon het boarden beginnen. Ik vloog om 18.00 uur en het was een vlucht van een kleine 3,5 uur. Prima dus, lekker wat series gekeken en wat gelezen. Tot mijn verbazing kregen we ook nog een dinner dus dat kwam mooi uit! De pizza van Emirates staat op 1, maar deze maaltijd pakte mooi de 2e plek, heerlijke quinoa salade met pompoen! De persoon naast me had zijn vlucht niet gehaald of was niet komen opdagen dus ook nog is lekker de ruimte! Na een best wel fijne vlucht landde ik lokale tijd half 1 ´s nachts in Christchurch. Wel gek om zo in het donker te landen, maar 1 voordeel, je wordt wakker in een totaal andere wereld.

Ik dacht even snel door de paspoortcontrole te gaan, maar de elektronische paspoortcontrole werkte niet mee, dussss ik moest in de rij voor de handmatige en jawel dat betekent 1 ding!! Een officiële stempel in je paspoort!! Woeeehoeee!! Ik geloof dat ik die vrouw ook blij gemaakt hebt voor de rest van der nacht, hahahah. Gelukkig volgde mijn backpack niet veel later en rond een uurtje of half 2 arriveerde ik bij mijn hostel, waar ik heerlijk een privé kamer had. Na een belletje met het thuisfront kon ik heerlijk mijn bed in, alleen mijn hoofd besloot wat anders. Tegen een uurtje of 4 viel ik eindelijk in slaap en mijn wekker ging ook weer op tijd, want anders zou ik het ontbijt missen.. Na een prima nachtje en ontbijtje, nog lekker even terug mijn bed ingedoken.
´s Middags ben ik de stad in gegaan, ik had namelijk nog wat cash geld en wat boodschappen nodig. En ja alles zonder internet doen maakte het toch allemaal wat moeizamer. Dus behoorlijk wat van Christchurch gezien! De stad is heel ruim, maar door een aardbeving van 9 jaar geleden is veel ingestort, wat nog steeds erg goed te zien is… ze waren nu eindelijk begonnen met wederopbouw van de Kathedraal. ´s Avonds ben ik lekker op tijd mijn bed ingedoken want de volgende ochtend moest ik om 8.15 klaarstaan.

En daar stond ik dan, bepakt en bezakt. Gelukkig stond de bus van Stray, de reisorganisatie waarmee ik ging, al klaar. Eenmaal in de bus zaten er maar 7 meiden in. Het was helaas zo dat je niet op hetzelfde punt start en eindigd, alleen 1 andere meid startte haar trip net als ik in Christchurch. De eerste 3 dagen hebben we met de 6 andere meiden rondgereisd.

De trip begon met een ritje van een klein uurtje naar een fort net boven Christchurch maar alleen de weg hier naartoe was al een groot feest. Wat een uitzichten! Bizar!! Helaas wel een hoop mist waardoor we niet ver konden kijken. Maar dat mocht de pret niet bedrukken. Alleen al in het eerste uur kwamen de gedachten in mij op dat ik hier wel zou kunnen wonen! Zo indrukwekkend is het landschap!! Zo ruim, zo groen, heuvels, bergen, zee, alles wat je zou willen maar dan op 1 plek! Later op de ochtend vervolgde we onze weg naar Hamner Springs. Hamner Springs is een dorpje tussen allerlei bergen in. Maar er is hier ook nog iets anders, namelijk een warm waterbron! Aan het einde van de middag konden we heerlijk de dag afsluiten in allerlei verschillende warmwaterbronnen, heerlijk!! Na het zwemmen stond er een groepsdinner gepland, wat erg gezellig was!

De volgende dag, was THE BIG DAY. Gister vertelde Husky, zo heette onze gids/chauffeur, dat Stray plekken gereserveerd houdt om te zwemmen met dolfijnen. Wat mij dus al maanden regelen kostte en waar ik de hoop totaal opgegeven had, sprong ik om 1 uur, in een winter wetsuit en wel de boot op, om met wilde dolfijnen in de open zee te zwemmen!!! Mijn allereerste kinderdroom uit laten komen!! Na 45 minuten varen kwamen we bij de eerste school met dusky dolfijnen!! Alleen vanaf de boot zag het er al onwijs gaaf uit. Na ons snel klaargemaakt te hebben, was het wachten op het signaal dat we het water in mochten. En ja hoor daar ging de toeter!! Met 16 man sprongen we voorzichtig het water in, zo tussen de dolfijnen! Van te voren hadden we wat tips gekregen hoe je het beste met ze om kan gaan, hoe je contact krijgt en hoe je met ze kan spelen! Nou daar lagen we in het water, te zingen door onze snorkel! En de dolfijnen, wauw ze zwommen gewoon langs je en ontzettend dichtbij!! De eerste paar minuten had ik wat ademhaal problemen omdat het water zo ontzettend koud was, maar toen ik eenmaal de eerste dolfijn zag, kon mijn geluk niet meer op!! Wat een mooie dieren. In totaal zijn we 5 keer het water in gesprongen. En het hoogtepunt was toch wel een groep van meer dan 80 dolfijnen! Ze waren overal waar je keek! Net voordat we het water uit moesten zwom ik zeker wel tussen 10 dolfijnen, waarvan ze allemaal onder mij aan het spelen waren! Ik zwom in rondjes boven ze en zij rondjes onder mij! Het was fantastisch!! ´s Avonds hebben we met de hele groep in het hostel pasta gekookt en deze op het dakterras met onwijs gaaf uitzicht over de bergen opgegeten.

Na een heerlijke nacht, met heel veel dromen, snot en snot verkouden wakker geworden. Maarja er zit niks anders op dan gewoon doorgaan. Vandaag stond de rit naar Picton gepland. De 6 andere meiden moesten hier om 1 uur de veerboot terug naar het Noordereiland pakken. Waardoor Verena en ik de hele dag vrij waren. Helaas was het weer totaal omgeslagen van 25 naar 10 graden, met miezer en een hele koude wind. Na afscheid te hebben genomen zijn Verena en ik het dorpje in gegaan. Met als hoogtepunt toch wel de bakker naast ons hostel. Het was niet zomaar een bakker, maar een Nederlandse bakker en jawel een beetje te laat of juist veel te vroeg voor dit jaar, heb ik mijn eerste oliebol op!!! En goddelijk dat die was! Puur en puur genieten! Na bijna wel alle winkels te hebben bekeken, hebben we lekker even op onze hostel kamer gechild. Morgen komt er een nieuwe groep aan vanuit het Noordereiland dus komende nacht zijn Verena en ik, de groep. We deelde onze kamer nog met 2 andere jongens, waarvan we met 1 lekker ´s avonds, jawel een pizza op hebben!

Na een prima nachtje hadden we nog vrij tot 12 uur. Met z´n 2e en natuurlijk Husky, hebben we de nieuwe groep opgehaald in de haven. 17 nieuwe mensen, jong, ouder, een stel, alleenreizende vrouwen, een moeder en dochter. Een hele diverse groep met mensen uit Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, Engeland, Schotland, Schetland Eilanden, Amerika en ik de Dutchie. Na een snelle lunch, vervolgde we onze weg naar Abel Tasman National Park. Klinkt Nederlands he? Ja, de Nederlander Abel Tasman was ook de ´eerste´ die dit land ontdekte. Hij kwam aan in dit gebied en daarom is het park naar hem vernoemd. Hij was alleen niet de eerste, want er woonde al jaren/eeuwen Maori mensen in dit land. Voordat we in het park aankwamen stond er eerst nog een wijnproeverij op de planning. Het gebied van Picton naar Abel Tasman is namelijk een wijnstreek, dus een wijnproeverij kon niet ontbreken! Met de groep daarna wat boodschappen gedaan voor het avondeten en vervolgde onze weg toen naar ons hostel. Eenmaal aangekomen, was het eerder een camping met een paar huisjes waar wij in sliepen. Heel fijn zo lekker in de natuur. Vanaf de camping konden we de zee zien en overal was het onwijs gezellig aangekleed wat het onwijs gezellig maakte. Na een bbq met de hele groep heb ik ´s avonds met een paar van de nieuwe groep lekker voor de openhaard zitten kletsen!

De volgende dag stond er een hike op het programma en niet zomaar 1, maar de Abel Tasman Track, 13 km lang door de natuur, bergen en langs stranden hiken. Ik betwijfelde of ik dit wel kon, maar we konden er de hele dag over doen en als we moe waren konden we uitrusten op 1 van de stranden. Een paar andere hadden een andere activiteit dus met het grootste gedeelte hebben we de track gelopen. Het begon met een ritje in een boot langs de mooie kust! Eenmaal aangekomen dropte de boot ons af op een strandje en kon de track beginnen! Het weer was goed, misschien een beetje te heet, maar liever dat dan regen en kou! De track begon met een goede klim een heuvel op en de rest van de trek heuveltje op heuveltje af, baai in baai uit. De hele track onwijs mooie uitzichten gehad op zee waardoor we wel bleven lopen. Rond een uurtje of 2 was ik er wel even klaar mee en besloten we lekker op het strand te liggen en even uit te rusten om vervolgens de laatste kilometers te lopen. Net voor 6e kwamen we de camping weer opgelopen om vervolgens snel te douchen en weer een maaltijd in elkaar te flansen. En op tijd naar bed te gaan want de volgende morgen moesten we vroeg op!

Na ons behoorlijk verslapen te hebben konden we gelukkig op tijd de bus instappen. Er stond namelijk een lange reisdag gepland. Voor vandaag hadden we een andere chauffeur, de reden daarvoor is nog steeds niet duidelijk. Helaas had deze chauffeur geen goede rijskills waardoor ik rennend de bus verliet om nog net niet over te geven… gelukkig was ik niet de enige, mensen die nog nooit wagenziek geweest zijn, waren nu ook wagenziek. Dus dat zegt hopelijk genoeg. Halverwege de dag hadden we een stop bij de Pancake Rocks, dit zijn rotsen die lijken op opgestapelde pannenkoeken. Makkelijker kan ik het niet omschrijven, het was zeker wel de moeite waard! We vervolgde onze weg verder naar de plaats Haast, hier hebben we nog 4 andere mensen opgepikt, die samen met ons meereizen tot aan Christchurch. Een Zweedse en Duitse meid, Amerikaanse opa en nog een gozer uit de Schetland Eilanden. Na nog een rit van zeker 2,5 uur kwamen we eindelijk aan in Franz Jozef. Een afgelegen dorp naast jawel de Franz Jozef Gletsjer. Een paar dagen eerder had ik een reservering gemaakt om hier een helikoptervlucht te doen, maar toen ik eenmaal de bergen zag, begon ik te twijfelen. Er was namelijk ook een optie om een hike te doen op de gletsjer en dat leek mij toch ook wel erg gaaf! De keuze was snel gemaakt toen ik even de prijzen ging berekenen.

Na een fijne nacht en een hele relaxte, maar ontzettend spannende ochtend, was het eindelijk zover. Het was maar goed dat ik voor de hike had gekozen, want de helikoptervlucht was gecanceld vanwege wolken. Eenmaal in het gletsjer centrum was het nog keihard duimen of het door zou gaan, er hingen namelijk nog wel wolken, maar de omstandigheden op de gletsjer waren super. Ze konden de hike nog cancelen terwijl we naar de helikopter liepen dus het bleef ook ontzettend spannend. Voordat we naar de heli konden, moesten we eerst andere schoenen en een waterdichte jas aan en onze rugzakken herpakken in een andere tas. Eenmaal bij de helikopter checkte ze onze nummers op onze polsbandjes en toen ze de woorden zij, jij hebt de frontseat naast de piloot, kon mijn geluk niet op. De jongens waarmee ik de hike ging doen waren toch best wel een beetje jaloers, haha. Eenmaal in de helikopter kwam mijn volgende punt op mijn bucketlist uit!! In een helikopter vliegen! En wat was het gaaf!! Na 5 minuten vliegen landde we midden op de gletsjer waar onze hike kon beginnen. We bonden eerst nog even onze spikes onder onze schoenen en daar liepen we dan! Op een giga grote ijshoop op een meter of 800 hoog. Wat was het bizar! En mooi! Helaas was hier goed te zien dat de sneeuw toch echt bruin/oranje is vanwege de bosbranden in Australië… maar dat mocht onze pret niet bedrukken! Wat een ervaring was het, een uurtje of 2 hebben over de gletsjer, gelopen, geklommen en gekropen! En wat het toch helemaal leuk maakte is dat onze gids een, jawel, een Nederlander was, eindelijk iemand die mij weer bij mijn officiële naam noemde! Na een vlucht van 5 minuten landde weer veilig onderaan de gletsjer. Bij de prijs zat ook de toegang tot de hotpools van Franz Jozef inbegrepen dus konden we heerlijk in het warme water bijkomen van onze bijzondere hike! Na de plons stond er weer een groepsdinner gepland, die deze keer niet heel bijzonder was.. Vanmorgen had Sam mij onwijs gave foto´s van de melkweg laten zien die die geschoten had afgelopen nacht. En daarop was ik best jaloers, want ik had überhaupt de melkweg nog nooit gezien. Na wat drankjes, want ja je moet toch iets, was het om half 11 eindelijk donker genoeg om op pad te gaan. Husky had ons een plek gegeven waar het totaal donker zou moeten zijn dus we besloten daar heen te gaan. Het was een kleine 15 minuten lopen. Helaas was er hier nog teveel verlichting van lantaarnpalen, maar vanaf hier was het al goed te zien. De melkweg! Mijn hemel wat is dat mooi om te zien! Zoveel sterren! De foto´s waren nog niet zoals die ze wilde hebben dus besloten we om nog wat verder te lopen. En we kwamen uit op een donkere weg, weg van al het licht, en daar was het nog zoveeeeel mooier! Na heel wat foto´s en vallende sterren en gestaar naar de hemel was het ineens al een beetje heel laat, bijna 1 uur… En aangezien de wekker weer om 6 uur ging, moesten we dus echt wel terug naar het hostel.. Maar wat een mooie afsluiting van zo een bijzondere dag! 2 kruisjes op mijn bucketlist erbij in minder dan 12 uur!

Het wakker worden was wat lastig, want eer ik eenmaal in slaap viel was het zeker 2 uur geweest, maarjaaa het was het allemaal waard! Vandaag stond er een rit gepland naar Makaora, nog zuidelijker aan de Westkust. We hadden vandaag behoorlijk wat tussenstops bij rivieren, meren en uitzichtpunten. We bezochten de blue lakes, en of het blauw was? Heel blauw, aquablauw en ontzettend helder! Nadat er een paar waaghalzen uit de groep van de brug daar afsprongen was het tijd om snel weer de bus in de stappen en verder te rijden naar Makaora. Er stond namelijk een groepsactiviteit gepland, varen op een jetboat. Ja zo een speedboat met een platte onderkant, waardoor over de rivieren kan crossen! Het was ontzettend gaaf. Eenmaal terug in onze accommodatie hadden we even een uurtje rust voordat we weer met de hele groep gegeten hebben in het restaurant. In dit dorpje is werkelijk niks, vandaar dat er ook maar 60 mensen wonen, lekker rustig dus. ´s Avonds nog een wandeling gedaan en daarna lekker op tijd gaan slapen. Want de wekker ging, ja alweer vroeg, uitslapen is er niet bij deze vakantie.

Na een ontzettend vroeg ontbijt, zaten we om 7 uur weer in de bus. Klaar om naar Manapouri te gaan. Na een ritje van 4 uur denk, met wat tussenstops kwamen we hier aan. Vanuit Manapouri hebben we om 12 uur de ferry gepakt. Er stond namelijk iets heel gaafs op de planning. Een cruise van een dag door de Doubtfull Sound. Na een klein uurtje op de ferry kwamen we aan in een piepklein haventje. Deze haven is alleen maar gebouwd om de weg naar de Doubtfull Sound aan te leggen. Er is namelijk ook een klein dorpje, wat nu uitgestorven is, omdat de weg dus af is. De 21 kilometer lange weg is een van de duurste wegen op aarde en de duurste weg in Nieuw Zeeland, omdat hij zo afgelegen ligt. Per meter kost de weg ongeveer 10.000 dollar, dus z´on kleine 6.000 euro! Na een mooi ritje op deze weg kwamen we aan bij de aanlegplaats voor de cruiseboot. Aangezien ik nooit op een cruiseboot ben geweest was dit een behoorlijke ervaring. Maar denk niet dat het zo een overdreven grote is, ik denk dat er een man of 120 op kunnen, dus het was een kleintje, maar groot genoeg voor in zo een fjord. Eenmaal op de boot kregen we een briefing en wat uitleg, voordat het genieten kon beginnen. Na een paar uurtjes werd het signaal gegeven dat de kajaks uit werden gelaten, dus dat liet ik niet voorbij gaan! En daar lagen we dan, in het midden van een fjord in een kajak! Een klein uurtje hebben we rond gevaren. Het was zelfs zo warm dat we op een gegeven moment met onze voeten in het water aan het kajakken waren. Toen de tijd erop zat, was het tijd voor niet iets specialers. Van te voren had Husky al gezegd dat er een mogelijkheid is om in het fjord te zwemmen, maar er kwam wel een maar bij kijken.. Het water zou behoorlijk koud zijn. Van te voren had ik al met mijn ballen geroepen dat ik dit wel wilde. Gelukkig viel de temperatuur reuze mee, graadje of 18! Dus daar stond ik dan, aan de achterkant van de boot, op een metertje of 3 boven het water. Met wat aanmoediging van de rest van de groep, sprong ik met een wat angstig gilletje het water in!! Het was wel even koud, maar onwijs vet, wanneer zwem je nou in een fjord?? (Zie even de beelden voor je die van Noorwegen kent, nou zo zag het eruit!) Gelukkig was het nog steeds lekker warm dus konden we lekker opwarmen op het dek van de boot. Na een snelle douche, stond er een heel dinner voor ons klaar met echt vanalles!! En om het helemaal af te maken, hadden ze nog mega veel verschillende taarten als dessert! Nou die konden er wel in en heb ze allemaal geproefd, hahah. Na het dinner was het tijd voor de zonsondergang, helaas waren er veel wolken gekomen dus deze viel helaas wat tegen. Ook hadden we gehoopt op een heldere lucht om nog een keer de melkweg te zien maar dit zat er helaas niet in.. het was te bewolkt. Na een prima nacht, in een heel klein bed in een hele kleine cabine was het tijd om uit bed te gaan. Mijn roomies waren ontzettend vroeg wakker dus ik had zoiets snel warm aankleden en naar buiten, om de zon op te zien komen. Helaas was het nog steeds erg bewolkt, maar mooi was het echt wel! Overal langs de bergen hingen laag hangende bewolking, wat een ontzettend gaaf beeld gaf. Helaas waren mijn vrienden ook weer aanwezig, net als gisteravond. En dan heb ik het niet over muggen die je verwacht, maar zandvliegen… En deze houden net zoveel van mij als muggen, alleen zijn deze nog vervelender… Je voelt het heel goed als ze steken en de beten jeuken enorm. (Helaas is het al 2 weken geleden, maar ze jeuken nog steeds… en niks maar ook echt niks helpt.. Inmiddels liggen ze allemaal bij mij al open en het hete weer hier in Australië maakt het alleen maar erger…) maarja… er zat dus niks anders op dan je als mummie te verpakken en continu te dansen, want dan komen ze namelijk minder op je af omdat je beweegt. Ik zal wel even een fotootje toevoegen hoe ik eruit zag, hahaha. Al snel na de zonsopgang werd het anker weer opgehaald wat de hele boot wakker maakte en al snel daarna konden we ontbijten. Na het ontbijt ben ik heerlijk weer naar buiten gegaan om te genieten van de uitzichten, want man wat waren deze prachtig! Niet veel later werd er gevraagd om een plekje te zoeken waar je kan zitten of aan de reling kan leunen en zo stil mogelijk te zijn want het was tijd om alle motoren uit te zetten en 5 minuten te luisteren naar de natuur. En wat was dit prachtig, wat je hoorde was water, de vogels en gewoon de rust om je heen. Tijdens deze tijd verscheen er een zeehond aan de horizon, die ook ontzettend genoot van de rust. Hij kwam langs ons drijven wat onwijs leuk was om te zien, helemaal in zijn natuurlijke habitat. Helaas gingen de motoren weer aan om onze weg terug naar de haven te vervolgen… maar toen! Kwam er ineens een pinguïn naar boven! Onwijs vet! Wat die verwacht je totaal niet! De pinguïn die wij zagen is de kleinste pinguïn op aarde. Hij wordt ook wel de kleine blauwe pinguïn genoemd omdat hij blauwig is. Helaas kwamen we niet veel later aan in de haven, waar we onze weg weer terug vervolgde met de bus en ferry naar Manapouri.
Wat was dit toch een ontzettend gave ervaring om zo een boot! Heerlijk in de natuur, zonder internet, zonder bereik, zonder wifi en een en al genieten! Ik had hier zeker nog wel een dag kunnen blijven!

In de haven van Manapouri stond Husky ons weer op te wachten om onze weg te vervolgen naar de Adventure Capital Of The World, De Adrenaline Hoofdstad Van De Wereld, Queenstown! Na een lunchstop in Te Anau kwamen we aan in Queenstown. Hier blijven we 3 nachten dus eindelijk kon de backpack wat uitgebreider uitgepakt worden! Ons hostel was het laatste hostel op de heuvel, wat goed voor de beenspiertjes was. De eerste avond zijn we uiteten geweest bij een hele goede pizzaria en hebben we daarna nog wat andere van de groep opgezocht in een bar. Ik wilde wel een beetje op tijd naar bed want morgen zou de grote dag zijn! En dan zal je wel afvragen waarom? Nou mijn andere grote punt op mijn bucketlist zou uit gaan komen!! Ik ga BUNGEEJUMPEN en niet zomaar een sprongetje. Ik ga bungeejump maken van 134 meter met een vrije val van ongeveer 8,5 seconden! Na wat google zoekwerk staat deze op nummer 15 van de hoogste bungeejumps.

Om 8.50 moest ik me melden bij de balie van AJ Hackett. Ik had niemand thuis op de hoogte gebracht dat ik dit vandaag ging doen, want dan zouden ze denk niet in slaap vallen, sorry mam. Eenmaal bij de balie werd er vanalles gevraagd, mijn gewicht gewogen en werden de nummers N3 B20 op mijn hand geschreven (ja die nummers blijven me altijd wel bij!) En toen was het wachten, wachten en wachten totdat de bus ons op zou komen pikken. Met een hele groep werden we ingeladen in een omgebouwde vrachtwagen en moesten we onze zenuwen nog 40 minuten beheersen. Nou ik kan je vertellen, hoe dichterbij we kwamen, hoe zenuwachtiger ik werd. Hoog tussen de bergen en kloven kwam een gebouw dichter en dichterbij. We waren er! En holy fuck wat was het hoog. We kregen een kleine meeting over hoe alles zou verlopen en toen was het tijd om ons harnas aan te trekken! Man wat had ik een zenuwen! Met een liftje werden we naar het gebouw gebracht dat midden in de kloof hing. Om het leuk te maken was er een stuk van de vloer van glas gemaakt zodat je alle sprongen goed kon zien! En dat maakte de zenuwen alleen maar erger. Ik sprong met 2 andere van mijn groep, zij waren mij voor dus ik moest aankijken hoe hun sprongen. En toen was het mijn beurt! Ondertussen waren er al dingen om mijn benen gebonden en deze werden nu gecheckt en vastgemaakt aan de bungeekoorden. Na een zweterige minuut was het tijd om naar het platform te hupsen, want je benen zitten aan elkaar vast. En daar stond ik!! Op het platform, er werden overal foto´s gemaakt, maar ik was zo zenuwachtig dat ik niet eens keek of kon lachen. Toen ik eenmaal naar beneden keek toen ik daar stond, had ik geen gevoel, geen gedachten, helemaal niks. Misschien maar beter ook. De man die hielp begon af te tellen, 5, 4, 3, 2, 1 BUNGEEE, sommige lieten zich alleen vallen, maar ik ben er achter gekomen na het zien van mijn filmpje dat ik dus echt een sprongetje maakte!! Mijn gevoel, WOOWWWWWW, mijn stem, WAAAAAAAAAAA halverwege kwam er namelijk geen geluid meer uit, hahahahh. Wat was dit gaaf! Van de voren hadden we te horen gekregen dat je aan een touwtje moest trekken om je benen los te krijgen zodat je rechtop naar boven werd getakeld… 1 probleempje bij mij zat het touw om mijn been gewikkeld waardoor ik onderste boven naar boven werd getakeld. Hoe hun het noemen, als een spartelend visje kwam ik boven met een giga rood hoofd, wantja je hangt echt wel eventjes ondersteboven. Toen ik eenmaal weer stond hebben mijn handen zeker wel 1,5 uur getrild van de adrenaline! Maar wat was het gaaf!! Ik had zo nog wel een keer willen springen! (wil je mijn sprong zien, aan het einde van de blog staat de link naar mijn video) Terwijl de 2 andere terug gingen naar het hostel ben ik nog even blijven hangen. Want Sam zou over een uurtje springen en daarna gingen hij en 3 andere van de groep de Nevis Swing doen (een reuze schommel over de kloof) en dit wilde ik ook wel graag zien! Na wat angstgillen van hun te zien was het tijd om met zijn alle terug te keren naar het hostel en even uit te rusten voordat de bar crawl begon. We gingen namelijk met de hele groep bar na bar onveilig maken en vieren dat we vandaag overleefd hebben. In de eerste bar kregen we een dinner en daarna in elke bar een shotje of drankje. Een van de laatste barren was een hele vette, namelijk een ijsbar! We kregen winterjassen en handschoenen aan want het was -5 in de bar. Zelfs de glazen waren van ijs! En om het nog mooier te maken mocht je je glas kapot gooien als ie leeg was, hallooo volgende punt op mijn bucketlist!! Na heel wat spelletjes later, waarvan ik er 1 won, stoelendans, maar dan zonder stoelen maar op de gasten springen, was het tijd om mijn bed op te zoeken! Ik had namelijk behoorlijke hoofdpijn en pijn in mijn rug overgehouden aan mijn bungeejump.

Na een heerlijk nachtje en een hele rustige ochtend! Had ik ´s middags afgesproken met Floor. Floor is een meid die ik heb leren kennen via Anouk en Floor is al sinds november in Nieuw Zeeland. En toen we erachter kwamen dat we allebei in Queenstown waren konden we het niet laten om elkaar even te zien en heerlijk Nederlands te praten. Want dat ga je echt wel missen als je een tijdje even geen Nederlands kan praten. Na een rondje gelopen te hebben, hebben we maar een bankje opgezocht in een park aan het meer om lekker bij te kunnen kletsen. Hier hebben we zeker wel 2 uur gezeten. Het was ontzettend gezellig maar ik moest nu echt de groep even opzoeken om te eten want we hadden voor in de avond nog wat gepland. Aangezien we het zonde vonden om een hele dag te verspillen aan niks doen. Queenstown ligt omringd door bergen (waar je in de winter kan skiën!) en in de zomer kan zwemmen in het meer! Vlakbij ons hostel was een gondel die je omhoog bracht naar de heuvel waar je over heel Queenstown en omgeving kon kijken! Onwijs vet, een paar van de groep gingen hier rodelen maar ik wilde liever wat gave foto´s maken! Toen we aankwamen zag het er naar uit dat we een mooie zonsondergang zouden krijgen, maar het werd donkerder en donkerder totdat het ineens ging regenen…. Maar!! De zon kwam ook dus verscheen er een onwijs mooie regenboog, die we van punt tot punt konden zien! 1 uiteinde in een ander dal en 1 uiteinde midden in Queenstown! En tot onze mazzel verscheen er nog 1 dus een dubbele! Na de regenbui trok het half open waardoor de zonsondergang heel gaaf was! Nadat de zon onder was hebben we de gondel weer naar beneden gepakt en zijn we op tijd gaan slapen, want de wekker ging weer vroeg.

Om 7.20 was iedereen weer in de bus om te vertrekken. De eerste stop stond gepland bij Lake Wanaka. Hier stonden mountainbikes klaar voor een ritje van 8 km. De planning was om hier een uurtje over te doen, maar wij kozen ervoor om lekker snel te fietsen en te crossen waardoor in we in 20 minuutjes al klaar waren. Dit gaf ons lekker de tijd om even te relaxen aan het meer! Na een ritje van 5 minuutjes stapte we de bus weer uit, om de bekende boom van Nieuw Zeeland te zien, de Wanaka Tree. Deze boom staat in het meer. Bekijk mijn foto maar onder mijn blog zodat je een beter beeld hebt. Na weer een paar uurtjes in de bus kwamen we bij Mount Cook! De hoogste berg van Nieuw Zeeland. We hadden onwijs veel mazzel met het weer want het was strakblauw en warm! Vlakbij Mount Cook ligt een onwijs blauw turquoise meer. En de kleur is bizar! Na heel veel helder water te hebben gezien was dit meer erg troebel waardoor het dus deze kleur krijgt! Na wat fotostops met uitzicht over het meer en Mount Cook kwamen we aan in Mount Cook Village. Husky dropte ons af rond 3 uur bij de start van een nieuwe track. We hadden de keuze voor 1 van 45 minuten of 1 van 3. De hele groep koos voor de 3 uur durende Hooker Valley Track. Het was best een pittige wandeling, maar dat kwam meer omdat het echt behoorlijk warm was. Gelukkig konden we verkoeling zoeken in het gletsjermeer aan het einde van de track… alleen was dit zo koud, dat je na 10 seconden je voeten al niet meer voelde. Een duik voor mij zat er dus echt niet in, veelste koud… een paar andere durfde het wel aan! Deze track was zeker een hele mooie! Hele mooie uitzichten over de hele vallei van Mount Cook en natuurlijk deze berg met zijn gletsjermeer en rivier! Na terugkomst van de hike moesten we behoorlijk opschieten om ons avondeten te halen! Dit was namelijk ons allerlaatste officiële groepsdinner… Na een heerlijke lasagna was er een speech voor Husky. De beste tourguide die ik ooit gehad hebt. En daarna snel naar buiten gegaan voor wat foto´s van de zonsondergang. Hierna was ik echt even toe aan rust en een momentje voor mezelf, dus heb ik me even teruggetrokken op mijn kamer. Rond een uurtje of half 11 hebben we met zijn alle verzameld om weer een avondje sterren te spotten. Mount Cook ligt namelijk in een Dark Sky Reserve, dit betekent dat er speciale regels zijn voor verlichting, zodat het hier ´s nachts echt maar dan ook echt onwijs donker is!! En jahoor de melkweg stond recht boven ons!! Helaas was het een stuk kouder dan tijdens ons sterren avontuur in Franz Jozef, dus echt heel lang hebben we niet buiten gestaan, een uurtje denk. Maar lang genoeg om onwijs te genieten van alle sterren!! En de melkweg blijft fantastisch om te zien!!

En daar was die dan… de laatste dag van de tour….. werd wakker met een raar gevoel… de meeste van de groep zouden namelijk in het weekend terug keren naar huis in hun thuisland, alleen was dat voor mij niet zo. Of het nou heimwee was of niet, maar ik verlangde die dag erg naar mijn eigen huis, mijn eigen bed, papa, mama en Marijn om me heen. Maar dat zat er dus niet in, ik moest terug naar Melbourne, wat een ontzettend dubbel gevoel gaf. Dat was mijn grote droom, die ik verder af zou gaan maken, maar Nieuw Zeeland was zo fijn en zo mooi. Maar 1 ding wist ik zeker, ik ga 100% genieten van mijn laatste dag! Eenmaal in de bus stond er nog een lang ritje gepland voordat we weer in Christchurch aan zouden komen. Gelukkig waren er hier en daar wat tussenstops, zo ook bij Lake Tekapo. Hier hebben we een bekende kerk bezocht, The Church of the Good Shepherd. Het is een heel klein kerkje aan de rand van een ontzettend mooi meer en tijdens een dienst kan je door een raam aan de achterkant zo over het meer kijken! Rond een uurtje of 3 kwamen we aan in Christchurch. We werden allemaal bij ons geboekte hostel afgezet en sommige zelfs op het vliegveld. We hadden afgesproken om met iedereen die kon nog samen een hapje te eten bij de riverside market. Dit kan je een beetje vergelijken met de Markthal in Rotterdam, maar dan een stuk kleiner. Het was nog lekker warm dus we konden heerlijk buiten ons eten opeten. Na een burgertje en een wijntje besloten we om een cafétje op te zoeken. We zijn geëindigd in een Ierse pub, waar we bijna met zijn alle nog een drankje hebben gedaan. Maar er moest toch echt gedag gezegd worden… na dikke knuffels was het toch echt tijd om het hostel op te zoeken want ik was echt helemaal gesloopt.

De volgende morgen heb ik lekker rustig aan gedaan. Ik moest voor 10e uitgecheckt zijn dus om 9.55 heb ik de deur achter me dichtgetrokken. Na een ontbijtje bij het restaurant waar mijn trip ook startte heb ik daarna gedag gezegd tegen de mensen die in mijn hostel sliepen want zij gingen namelijk de stad in. Ik mocht gelukkig van een van hun privé kamers gebruik maken, zodat ik daar nog even lekker op bed kon hangen, voordat ik naar het vliegveld zou vertrekken. Sam vloog net wat later dan ik, maar we hebben samen een taxi genomen om de kosten te splitsen. Helaas had hij een nationale vlucht en ik een internationale waardoor we voor de paspoortcontrole gedag moesten zeggen. Toch wel gek om zo ineens alles weer in je eentje te moeten doen… gelukkig viel alles mee en was ik zo de paspoort en bagage controle door. En toen kon het wachten op het boarden beginnen. Eenmaal in het vliegtuig zat er nu wel iemand naast me, een stel, dus een kort praatje gehad. Het stel kwam uit het gebied waar de bosbranden zo hevig waren en waren letterlijk gevlucht naar Nieuw Zeeland, heel heftig om te horen. Tijdens het vliegen mooie uitzichten gehad over Nieuw Zeeland. Zelfs 2 meren gezien die we bezocht hadden in de afgelopen dagen. Helaas was Mount Cook bedekt in wolken. Niet veel later trok het boven zee helemaal weer open en kon ik Melbourne nu wel heel mooi zien!! Mijn camerarol heb ik dan ook vol geschoten met mooie plaatjes van Melbourne van boven! Na een behoorlijk stuiterende landing was ik weer veilig geland op Australische bodem. Alle controles was ik snel door dus een kleine 45 minuten later zat ik al in de bus op weg naar huis. Mijn hostdad kwam me ophalen op het treinstation, wat super lief was!

Eenmaal thuis lagen de kids al op bed, maar zodra ze hoorde dat ik thuis was kwamen ze hun bed uit gerend en An kwam me zelfs een knuffel geven! Wat een schat! Zegt Asa even later hey, jij hebt ook allemaal dezelfde bultjes op je benen en armen/handen. Was je ook in het land waar ik was? Wat een hersens heeft die toch. Na een snelle hap, lekker gedoucht, geskyped met thuis, lekker mijn bed in gedoken.

Happy Australia Day!! Van een hele mooie reis, zo binnen komen rollen voor de Australische Nationale feestdag! En een feestdag is geen feest zonder een feest hier in huis, dus de koks kwamen weer tevoorschijn, de pizza oven werd weer aangestoken en allerlei mensen waren wer uitgenodigd en de hele dag hebben we heerlijk buiten gezeten in het zonnetje terwijl we pizza´s aten! Niet hoe ik deze dag voor me had gezien, maar gezellig en lekker was die zeker!

Aangezien Australia Day op zondag viel, hadden alle Australiërs, inclusief ik, een vrije dag dus ik heb ik heel rustig aan gedaan de hele dag, want ik was onwijs moe. Wat ik gedaan heb, geen idee, waarschijnlijk een deel van mijn foto´s uitgezocht.

Dinsdag was mijn eerste werkdag en alle kids waren nog vrij van school dus ben ik ´s ochtends lekker met ze naar het park geweest, zodat ze lekker even konden rennen, klimmen en klauteren. ´s Middags hebben we kruidnoten gebakken, ja dat kan allemaal hier, zelfs in januari, hahaha. In december had ik van Britt een verpakking gehad en de kids wilde iets bakken en kruidnoten is wel zo makkelijk en leuk omdat ze het met hun handen konden doen. En of ze in de smaak vielen? Ja zeker, ze vonden ze heerlijk! Hierna hebben we lekker met z´n alle een filmpje gekeken.

Woensdag zijn de 3 oudste weer naar school gegaan en had ik Asa nog een dagje thuis. En toen was het eindelijk donderdag, de dag waar ik toch wel een beetje naar uit keek. Ik was die dag niet alleen 150 dagen van huis maar Asa had ook zijn eerste schooldag! Met het hele gezin hebben we hem naar school gebracht, alleen Aria niet want haar school begint eerder. Wat een ventje was het ineens geworden, zo leuk om dat mee te mogen maken! Zenuwachtig dat die was, te schattig. Ook betekende dat, dat ik heerlijk een paar uurtjes het huis weer voor mij alleen had. Ik ben tevens donderdag ook al begonnen met het schrijven van deze blog en nu zaterdag is die eindelijk af! Alleen zo nog even mijn foto´s uploaden die ik bij dit bericht wil zetten. Alhoewel dat wel moeilijk gaat worden want kiezen uit meer dan 1000 foto´s bij elkaar is dat wel een uitdaging!

Leuk dat je mijn blog weer hebt gelezen, scheelt mij weer heel veel appjes beantwoorden en het verhaal telkens opnieuw vertellen. Als je dit leest vind ik het ook wel heel knap dat je het hebt volgehouden om het te blijven lezen, want het is echt een hele lange blog geworden, oepsss.
En weetje eigenlijk schrijf ik hem meer voor mezelf voor later en laat ik jullie er van meegenieten. Vond het zonde om deze blog kort te houden en niet alles te vertellen, zodat het voor jullie makkelijker zou worden. Maar ik beloof dat de volgende korter wordt!

Dikke kus en knuffel vanuit Melbourne,
Liefs, Amber

Ps. voor degene die willen weten hoeveel woorden deze blog bevat, te veel, 6807!