En ik ga naar!?

Hallo lieve familie en vrienden,

Hier weer een updateje vanuit de andere kant van de wereld! Alhoewel ik af en toe denk dat ik in Nederland ben. Het weer is hier de afgelopen week niet heel best geweest. 14 graden, koude wind en regen… Ze blijven hier ook maar zeggen, nee het weer wordt hier echt wel beter, nou ik hoop het! Gelukkig komt de zomer elke dag een dag dichterbij! Dus hopelijk duurt het niet lang meer.

In mijn vorige blog hebben jullie al kunnen lezen dat ik me aan het oriënteren was op waar ik naartoe wil als ik vrij ben in januari. Na wat zoekwerk vorig weekend heb ik afgelopen week mijn reis en vliegtickets geboekt!! Ik vertrek donderdagavond 9 januari naar NIEUW ZEELAND!! En wat kijk ik hier ontzettend naar uit! Tijdens het uitzoek werk liep ik er behoorlijk tegenaan dat ik veel wil zien in een korte tijd en dat ik veel rekening moet houden met bussen die ik dan moet pakken, hostels en excursies boeken dat ik besloten heb om het anders aan te pakken. Ik kwam bij een reisorganisatie een hele leuke georganiseerde reis tegen die alle hoogtepunten meepakken op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland. Helemaal top dus! In Thailand en Indonesië was het me zo goed bevallen om met een groep te reizen, dat dit ook helemaal goed gaat komen! Dit keer is het alleen wel met een internationale groep, maar tegen die tijd is mijn Engels weer stukken verbeterd, dat het mij eigenlijk ook wel heel leuk lijkt met een internationale groep!

De reis start zaterdagochtend in Christchurch en 14 dagen later kom ik daar ook weer aan om mijn reis te eindigen. (Ik zal onderaan even een fotootje van de route plaatsen). Voor de eerste 2 en laatste nacht boek ik zelf een hostel of iets dergelijks, zodat ik de eerste dag zelf nog op pad kan en de laatste dag op gemak naar het vliegveld kan vertrekken. Verder zit al het vervoer en overnachtingen en sommige maaltijden bij de reis inbegrepen dus daar hoef ik me geen zorgen om te maken. Het aftellen kan nu dus echt beginnen! Nog maar 80 dagen!! Dus dat is al snel ook!

Vorig weekend ben ik ook voor het eerst de stad in geweest met Debora, dat Duitse meisje waar ik vorige week mee geluncht heb. Ze heeft me heel wat hoogtepunten laten zien, wat ontzettend leuk was! Eerst allerlei straatjes met graffiti, toen de winkelcentra´s in het centrum, we hebben geluncht bij een soort bakkerij, daarna lekker in een park gezeten, de gratis tram gepakt die een rondje rijdt rondom het centrum, naar een uitzichtpunt geweest waar je mooi de skyline zag en daarna ook nog een kerk bezocht. Nou ik kan je vertellen mijn benen waren moe, de teller stond op ruim 10 km.

Afgelopen week is ook omgevlogen, hier en daar wat meer gewerkt omdat dat nodig was maar verder verliep alles volgens planning. Afgelopen vrijdag was er een meet and greet in de stad. Deze had ik in Brisbane ook bezocht dus helaas veel dezelfde informatie, maar hier heb ik wel 2 Nederlandse meiden en een Belgisch meisje leren kennen. Na de meet and greet was er een wandeling door de stad georganiseerd dus met zijn 4e hebben we ons hierbij aangesloten. Ik kan je vertellen we hebben niet heel erg opgelet omdat we alleen maar hebben lopen kletsen, dus gezellig was het zeker! Volgend weekend staat dan ook de eerste lunch alweer gepland!

Gister ben ik met Debora ook de stad weer in geweest maar dit keer met een plan. We zijn eerst naar de Shrine of Remembrance geweest. Dat is een ontzettend groot monument voor alle Australiërs die omgekomen zijn bij de eerste en tweede wereldoorlog. Heel indrukwekkend! Onder het monument was er ook nog een museum, en ook al ben ik totaal niet van de museums deze was echt heel leerzaam en mooi! Na het bezoek aan het museum zijn we het monument op geweest want we hadden gehoord dat je daar een heel mooi uitzicht had over de stad, nou en of het mooi was! (foto´s staan hieronder) Inmiddels hadden we erg honger dus zijn we een cafeetje ingegaan voor een lunch. Dat kwam heel goed uit want het was inmiddels begonnen met regenen.. Na de lunch stond er weer wat op het programma. Debora had op internet gelezen dat er een Indiaans festival was met dans, muziek en leuke kraampjes. Dus daar hebben we een bezoekje aangebracht. De kraampjes vielen helaas erg tegen, maar de muziek en dans was erg leuk! Alsof we even in India waren! Ondertussen kwam het weer met bakken uit de lucht en werd de muziek steeds minder dus zijn we een winkelcentrum ingegaan. Niet heel veel gekocht wat mijn portemonnee erg fijn vond!

Vandaag doe ik lekker een dagje rustig aan, een blog schrijven, visum regelen voor Nieuw Zeeland en allemaal kleine dingetjes die van de week zijn blijven liggen. De lucht is nog steeds grijs dus ik denk dat ik heerlijk in mijn warme bed blijf!

Nou jullie horen weer van mij!

Kus Amber

Eerste normale werkweek

Hallo lieve familie en vrienden!

Mijn eerste ´normale´ werkweek zit erop! En wat is deze week omgevlogen! Het leek mij wel even leuk om een omschrijving te geven hoe mijn week eruit ziet, zodat jullie dan ook een beeld hebben wat ik doe op een dag.

Maar ik begin eerst bij vorig weekend. Vorig weekend ben ik met 2 Nederlandse meiden naar Brighton Beach geweest. Maar alleen om er te komen was al een avontuur op zich. Dit was mijn eerste keer met het openbaar vervoer in Melbourne en aangezien het in elke stad anders werkt was het er maar op vertrouwen dat het zou gaan lukken. Na 20 minuten lopen had ik mijn busstation gevonden, en de bus kwam gelukkig snel. Toen kwam de eerste struggel, hier in de bussen geven ze niet aan wat de volgende halte is, dus het is er maar op gokken of je bij het goede busstation uitstapt. Gelukkig bestaat er google maps! Na een overstap op een andere bus moest ik op zoek naar het treinstation. Deze was snel gevonden en het werkte gelukkig hetzelfde als in Nederland. In de trein geven ze wel aan wat de volgende halte is dus na een uurtje reizen kwam ik aan op het station waar ik had afgesproken met de meiden. Na een kwartiertje lopen kwamen we aan op het strand waar dus al die leuke strandhuisjes stonden. En ik kan je vertellen wij waren niet de enigste, haha. Gelukkig was inmiddels het zonnetje er en was de wind wat gaan liggen. Ik vertrok namelijk met een hempje, t-shirt, vest en spijkerjasje aan, omdat de wind zo koud was en er geen zon was. Hier in Melbourne zeggen ze ook; bevalt het weer je niet, wacht 15 minuten en dan is het weer anders. Deze keer pakte dat dus goed uit!
Op het strand hebben we onwijs veel foto´s gemaakt met alle leuke strandhuisjes, zal onder mijn bericht een paar foto´s plaatsen, want de strandhuisjes waren echt ontzettend leuk! Na alle foto´s hebben we in een cafeetje wat gedronken en daarna ben ik in mijn eentje weer terug gegaan naar huis. (Klinkt toch wel gek, nu ik dit typ. Mijn huis, terwijl mijn huis ook in Nederland is) Ik wilde graag avondeten met de familie en niet al te laat naar bed want het was een vrij intensieve week geweest. En maandag moest ik gewoon om 7 uur weer klaar staan om te beginnen.

Zoals ik net al zei, ik begin elke ochtend om 7 uur. Mijn wekker gaat om half 7 zodat ik rustig wakker kan worden, kan omkleden en op gemak kan ontbijten. Om 7 uur begin ik eerst met 3 lunchboxes klaar te maken voor de oudste, alleen op dinsdag heeft de jongste er ook één nodig. Rond half 8 komen de kinderen aangekleed naar beneden en maak ik voor de jongste 2 het ontbijt klaar. De oudste 2 doen dit zelf, wat heel fijn is. Verder hou ik ze dan in de gaten en ruim ik ondertussen de keuken op, ruim ik de vaatwasser uit en probeer ik de vaatwasser nog weer in te ruimen. (Aangezien we met 7 personen zijn, staat er vaak nog vaat van de vorige dag) Vaak zet ik de vaatwasser dan nog net aan voordat we vertrekken.

Als ik de oudste moet wegbrengen vertrekken we om 8.10 maar van de week hebben de ouders haar 3 keer weggebracht, dit is maar net hoe het uitkomt en of ze activiteiten zoals hockey of haar muziekband heeft voor schooltijd. (deze activiteiten zijn niet op vaste dagen, dus dit wisselt elke week, waardoor elke dag en geen 1 week hetzelfde is). Als ik Aria niet weg hoef te brengen moet ik zorgen dat de middelste 2, Avi and An voor 8.45 op school zijn. Dit is ongeveer 15 minuutjes lopen. Avi loopt altijd zelf naar school met zijn vriendje die tegenover ons woont. En An moet ik elke dag brengen (met de auto of lopend, net wat uitkomt).
Op maandag is het zo dat Asa, de jongste pas om 12.30 naar de opvang gaat dus ik heb hem elke maandag ochtend thuis en na de lunch breng ik hem dan lopend (5 minuutjes lopen) weg.
´s Ochtends na de wegbreng ronde (en maandag wanneer Asa thuis is) hang ik gelijk de was op, zodat deze buiten kan drogen, ze hebben namelijk geen droger. Verder snij ik ´s ochtends een bak vol met fruit voor als de kinderen thuiskomen uit school. Ze kunnen dan zelf eruit pakken welk fruit ze willen. Verder moet ik om de week de hele benedenverdieping stofzuigen en extra als het erg vies is, maar dit zijn voornamelijk etensresten onder de tafel, dus dat valt erg mee. Om de maandag komt er een schoonmaker die het hele huis schoonmaakt, wat erg fijn is. Helaas is hij op vakantie dus is hij al 3 weken niet geweest en komt hij pas over 2 weken weer.

Mijn vrije tijd gaat in zo gauw ik hier mee klaar ben (vaak rond 9.30/10.00 uur), alleen maandag dan als uitzondering, maar wat was dat heerlijk zeg maandag nadat ik Asa naar de opvang had gebracht. Even doen waar ik zin in had en even geen kinderen in huis waardoor ik even kon bijtanken.

Omdat ik ´s ochtends het fruit al klaar maak voor de middag scheelt dat weer tijd die ik eerder moet beginnen. Ik begin in de middag tussen 14.30 en 15.00 uur. Voordat ik de ophaalronde begin, check ik de was of deze al droog is en vouw ik deze op en leg deze terug in de kledingkasten. Soms bereid ik ook al de salade voor het avondeten voor, want dan kan ik ´s middags focussen op de kinderen. Elke avond eten we salade bij het eten en dit is dan ook mijn taak om voor te bereiden. Zodra Michael thuiskomt gaat hij de keuken in om te koken, hij kan dit namelijk goed en vind dit ook leuk om te doen. Dus echt koken hoef ik niet te doen, alleen af en toe rijst of pasta of iets in de oven zetten. Dit is dus erg fijn, want zo goed ben ik nog niet in koken. Alhoewel de complimenten me over de oren vliegen elke avond over de salade of wraps (dit is de enige maaltijd die ik elke week helemaal zelf moet maken, maar dit is groente snijden en dit in bakjes op tafel zetten, dus appeltje eitje!)

Aria, komt elke middag zelf naar huis lopen, tenzij ze aangeeft of er iets aan de hand is waardoor er geen tijd is om te lopen. Mijn ophaalronde begint dus om 15.20, de basisschool is namelijk om 15.30 uit. Ik haal dan An op, Avi loopt zelf terug naar huis. Op maandag en dinsdag blijven we nog 20 minuutjes op het schoolplein spelen omdat de opvang van Asa om 16.00 uur is afgelopen en deze op de route ligt naar huis. Om 16.00 halen we Asa op en lopen dan naar huis. Ze meeste vorige au pairs pakte altijd makkelijk de auto, maar het is zo dichtbij dat ik dat een beetje onzin vind, gelukkig staat moeder helemaal achter me en we hebben afgesproken dat ik alleen de auto pak met slecht weer of juist heel warm weer, als het te warm is om te lopen.
Als we thuiskomen gaan we aan tafel zitten en eten we fruit en daarna is het tijd voor huiswerk of juist lekker tijd om te spelen. Hier in huis hebben ze de regel dat ze maandag t/m donderdag geen tv mogen kijken, dus dat scheelt een hoop gezeur, want ze weten niet anders dat ze gewoon zelf moeten spelen. In deze tijd speel ik vaak met de jongste 2, de oudste hebben huiswerk of zijn op hun kamer en doen iets voor zichzelf.
Op woensdag en donderdag zit Asa op een opvang verder weg dus deze dagen breng ik de kinderen met de auto naar school en de opvang en rond 5e haal ik Asa op.
Op woensdag hebben de jongste 3 zwemles van 17.30 tot 18.15 dus dit is echt een racedag na schooltijd, omdat ik tussendoor Asa nog moet ophalen van de opvang verder weg. Afgelopen woensdag heeft moeder hier nog bij geholpen, maar vanaf komende woensdag moet ik het zelf gaan doen. Gelukkig kan ik tijdens de zwemles even zitten en bijkomen. Kinderen in Australië krijgen gemiddeld 8 jaar lang zwemles! Bizar, ze starten vaak rond hun 4e en stoppen als ze naar de middelbare gaan, hoewel er ook ouders zijn die hun kind van 6 maanden al naar zwemles laten gaan.
Op vrijdag is de dag ook weer een beetje anders. Asa is alleen in de ochtend naar de opvang waardoor ik wat minder vrije uurtjes heb dan de dinsdag, woensdag en donderdag (9.30-14.30). De hele middag is Asa dan thuis en halen we samen An op van school. An heeft om 16.45 turen en we moeten echt rond 16.15 het huis uit om op tijd te komen, aangezien het ontzettend druk is op de weg en je er zeker 20 minuten over doet om er te komen.
Op alle dagen behalve woensdag check ik altijd rond half 6 of er nog dingen zijn die gedaan moeten worden. Was die nog niet droog was tussen de middag en deze opvouwen en opruimen, vaatwasser inruimen en de salade afmaken. De ouders komen vaak tussen 6 en half 7 thuis, dus dan is het koken, eten en daarna gaan de jongste in bad en naar bed. Ik ben klaar met mijn dag werken als we aan tafel gaan. De oudste ruimen namelijk alles van het avondeten op en moeder doet de jongste in bad. Ik trek me meestal dan lekker terug op mijn kamer, het is vaak namelijk al een uurtje of 7/ half 8 en ben ik toe aan mijn rust. Vaak spring ik gelijk onder de douche omdat de oudsten nog bezig zijn met schoonmaken dus de douche dan nog vrij is. En na het douchen heb ik dan nog lekker tijd voor mezelf. Afgelopen week elke avond wel geskyped met het thuisfront, omdat ik best tegenop zag deze week, want nu had ik niet alleen de verantwoordelijk maar moest ik ook zorgen dat iedereen overal op tijd was. Dus elke avond even vertellen over de dag luchtte fijn op. We gaan hier nu een beetje mee afbouwen omdat ik hier nu ook mijn draai/leven moet gaan vinden. Wat ik nu best nog wel moeilijk vind. Afgelopen 5 weken bijna elke avond wel skypen gaat behoorlijk in je ritme zitten en lijkt nu ontzettend normaal. Terwijl ik voordat ik wegging 1 keer in de week al wel prima vond.

Nou dit was denk ik wel een beetje hoe mijn weken gaan verlopen, naar mijn idee prima te doen! Werken met veel vrije tijd tussendoor, alhoewel ik daar nu mijn draai weer in moet gaan vinden, want zoveel vrij is ook wel weer gek. Ik ben elke dinsdag, woensdag en donderdag vrij van 9.30 tot 14.30/15.00 uur dus dat zijn best wel wat uurtjes. Te kort om echt de stad in de gaan, maar lang om alleen maar thuis te zitten. Gelukkig bestaan er heel veel facebookpagina´s voor au pairs dus nadat ik woensdag daar een beetje op gekeken had, heb ik naar 2 meisjes hier in de buurt een berichtje gestuurd. Ze reageerde heel fijn en wilde gelijk al wel afspreken. Met een van hen heb ik donderdag in een cafeetje afgesproken. We waren er om kwart voor 11 en gingen 3,5 uur later weg, zo gezellig was het! Als het goed is ga ik met haar morgen de stad in, want in het weekend is daar mooi de tijd voor.

Vandaag zaterdag doe ik nog lekker rustig aan. Had even geen zin om wat te gaan ondernemen omdat ik bijtanken nu even belangrijker vind. Inmiddels is de ochtend alweer om en ben ik denk al ruim 1,5 uur weer aan het typen. Vanmorgen was ik wakker om half 7 maar heb ik lekker tot 9 uur nog in mijn bed gelegen. Daarna ben ik lekker gaan ontbijten. Toen ik beneden kwam zei mijn host moeder jeetje Amber, weer zo vroeg, ik ben dat echt niet gewend hoor. Ik zei maar het is al 9 uur? Dus toen vertelde ze dat al de vorige au pairs altijd bijna de hele dag op hun kamer bleven. Na wat gelach heb ik met de hele familie ontbeten. De hele familie is nu boodschappen aan het doen dus is het lekker rustig in huis. Verder wil ik zo even naar de supermarkt lopen om er wel even uit te zijn geweest. Australiërs zijn zo gezond dat hier amper koekjes, snoepjes en chocolade in huis is, nu ben ik ook niet zo een grote snoepkont maar zo af en toe is een koekje of snoepje heb ik wel nodig, dus ik ga zo mijn voorraad op mijn kamer maar eens aanvullen.

Geen idee of ik het al eens verteld heb maar mijn familie gaat in januari 16 dagen naar Nieuw Zeeland. Helaas kan ik niet mee omdat de camper al geboekt was en alle campers maar max voor 6 personen waren. Ik ben deze 16 dus ook vrij en kan deze tijd dus ook mooi gebruiken om te gaan reizen. Afgelopen week heb ik daar ook al veel over nagedacht, want aangezien heel Australië dan vrij is (zomervakantie) zijn veel dingen duurder, drukker en al volgeboekt. Eerst dacht ik aan Tasmanië of meer in de omgeving van Adelaide, maar toen kwam het idee van waarom zou ik ook niet naar Nieuw Zeeland gaan, 16 dagen is daar een leuke tijd voor, en het is dan daar ook zomer dus de temperaturen zijn dan iets beter, alleen is 16 dagen niet heel lang om een heel land te verkennen dus ik denk dat ik hier vanmiddag is mijn tijd voor ga nemen. Want mocht ik dit echt willen, moet ik toch al wel snel gaan boeken, want ik vertrek dan al binnen 3 maanden! Aangezien ik wel van dit uitzoekwerk hou, krijg ik nu meteen alweer meer energie!

Nou ik hou jullie weer op de hoogte!

Liefs Amber

Eerste week in Melbourne

Hallo lieve familie en vrienden,

Daar ben ik weer maar dan vanuit Melbourne!

Vorige week donderdag ben ik hier aangekomen na een prima vluchtje van 2,5 uur. Nadat we eenmaal op goede hoogte waren ben ik in slaap gevallen en pas weer wakker geworden tijdens het landen. Aangezien het een binnenlandse vlucht was, was er geen controle en hoefde ik alleen mijn bagage op te halen. Dus dat was appeltje eitje. Toen begon het zoekwerk even, helaas moesten beide ouders werken dus moest ik mijn eigen vervoer naar het huis regelen. Gelukkig ging dat prima en had ik snel een taxi gevonden. Na een rit van 45 minuten kwam ik bij het huis aan en deed de oudste gelijk de deur open en bood me aan om te helpen met mijn bagage. Eenmaal binnen werd ik gelijk voorgesteld aan de 2 middelste kinderen en aan de vorige au pair. Deze au pair hebben ze weg laten gaan omdat ze niet kan autorijden en nadat ik haar gesproken heb en 2 dagen gezien heb, deed het mij doen denken dat er wel meer achter zit dan alleen het auto rijden. Maar dat terzijde. Werd door haar totaal niet leuk ontvangen, zette mij gelijk aan het werk en wilde vanalles van me en de communicatie verliep mega slecht dus eigenlijk begreep ik de helft niet van wat ze zei… Na een rondleiding door het huis heb ik mijn spullen een beetje uitgepakt en weer spullen ingepakt voor het weekendje weg. Ik sliep mijn eerste nacht in de kamer van Avi, de 2e, omdat de vorige au pair nog in de au pair kamer sliep. Dus echt uitpakken kon nog niet. ´s Middags zijn we met de 3 kinderen en de vorige au pair naar de school van de kinderen geweest en heeft de au pair iets van de buurt laten zien. Eenmaal thuis was het tijd om een gedeelte van het avondeten alvast voor te bereiden en uiteraard hielp ik daar maar bij mee, want ik had geen idee wat ze van mij verwachtte. Rond 6e kwamen de ouders thuis met de jongste, na een dikke knuffel van mijn hostmoeder Maria voelde ik me al meer thuis. Tijdens het eten vroegen ze vanalles aan me en ze waren ontzettend geïnteresseerd in mij! Wat onwijs fijn was! Na het eten ben ik naar mijn kamer gegaan en heb ik geskyped met het thuisfront. Ik zat er best wel weer doorheen, alle spanningen, vermoeidheid en angst kwamen eruit. Ik ben lekker op tijd gaan slapen en had een heerlijk eerste maar wel ontzettend koud nachtje. Het huis waarin in verblijf is al wat ouder, veel van hout, houten kozijnen waardoor de kou snel naar binnen komt. De ochtend verliep rustig aan, beetje spelen met de kinderen en net voor de lunch vertrokken we naar het zuiden van Melbourne, naar Blairgowrie. Waar de familie een huisje had gehuurd. Na nog geen 20 minuten gingen we de snelweg alweer af want het was lunchtijd. We stopten bij de Mac, de kinderen dolgelukkig want daar eten ze bijna nooit. Even voor de informatie, deze familie kan niet zonder eten en ze houden ontzettend van voedsel. Aangezien ik niet een hele grote eter ben en mijn leven ook niet draait om eten is dat bij hun totaal omgekeerd. Tijdens het eten ging het daarom ook over eten, hahah. Na veel gelachen en gepraat te hebben gingen we weer de auto in want het was nog ruim een uur rijden.

Eenmaal aangekomen in het huisje lekker mijn spullen uitgepakt, ik had namelijk een eigen huisje apart van het huisje waardoor ik lekker bij kon komen! ´s Middags zijn we naar een collega van Maria geweest, zij heeft namelijk een vakantiehuis dicht in de buurt met een hele grote speelruimte waar de kids even hun energie kwijt konden. Het was een onwijs lieve vrouw, super geïnteresseerd in me en ze zei met het afscheid dat ik geen beter familie kan wensen om au pair bij te zijn, dus dat zullen we nog wel zien. (Van de week heeft ze zelfs een jas meegegeven aan Maria op der werk omdat ik vertelde dat ik geen warme kleren mee had, hoe ontzettend lief!!) Ik ben in de avond op tijd gaan slapen en heb bijna klokje rond geslapen, zoveel nieuwe indrukken sloopt je enorm! Zaterdag stond er een activiteit op het programma. We zijn met zijn allen naar een berg gereden waar een gondel omhoog gaat naar een ontzettend mooi natuurpark bovenop de berg! De rit omhoog was toch wel gek, in mijn hoofd koppelde ik namelijk de gondel aan wintersport in Oostenrijk. En nu was alles groen. Alhoewel de temperatuur behoorlijk hetzelfde voelde. Het was namelijk maar een graad of 8 en een hele koude wind. Na lekker in het park gelopen te hebben zijn we rond lunchtijd weer terug gereden naar het huisje. ´s Middags zijn de kids naar het strand geweest maar heb ik even mijn rust gepakt, want ik was nog steeds kapot. Zondag moesten we helaas het huisje voor 10e alweer verlaten, gelukkig viel alle regen voor 10e dus konden we mooi nog naar een boerderij die halverwege de terugrit lag. Het was een ontzettend grote boerderij met dieren die je in Nederland ook op een boerderij ziet. Hier is het nu voorjaar dus er waren ontzettend veel baby dieren waar de kinderen helemaal weg van waren. Na onze lunch te hebben gegeten zijn we terug naar huis gereden. De vorige au pair was het weekend alleen thuis gebleven, want zij mocht niet mee en ze zou zondag na het avondeten vertrekken. Eenmaal thuis had ik gehoopt mijn kamer (au pair kamer) in te kunnen maar helaas… Het was nog 1 grote rotzooi en ze was nog lang niet klaar met haar spullen in te pakken.
Kon er weinig aan doen dan te accepteren, na even een momentje rust was het tijd voor mijn eerste rijles! En niet zomaar in een normaal autootje maar in een 9 persoon Toyota Landcruiser (4wheeldrive en 2 dieseltanken!!). Tijdens al mijn dromen thuis over Australië, droomde ik er altijd van om in zo een auto rond te mogen rijden in Australie en nu ging het gewoon gebeuren. Eenmaal in de auto eerst een lesje waar alles zit, geoefend met het schakelen met mijn linkerhand en toen kon het rijden beginnen. Eenmaal van de oprit af kwam de auto makkelijk in beweging! Maar wat een grote auto en wat een gewicht! We zijn naar het einde van de straat gereden en 1 keer raden welke hendel ik aan raakte, jawel de ruitenwisser. Vader had dit expres niet verteld om zo even een lachmomentje te hebben. En van verhalen van anderen wist ik dat de richtingaanwijzer aan de andere kant van het stuur zat maar dit doe je zo automatisch. Na een super goede rit, 0 keer afslaan en maar 3 keer de ruitenwissers te hebben aangezet kwamen we weer voor het huis uit. Vader gaf me nu al de complimenten over mijn rijgedrag en dat hij al inzag dat het rijden wel goed gaat komen. Super fijn, want was er toch wel een erg gespannen over. Links rijden is niet zomaar niks, je moet zo denken waar je moet rijden en hoe je de bochten maakt.

En toen was het maandag, mijn allereerste werkdag. De kinderen hadden nog 1 hele week vakantie dus ik zou deze week alle dagen, de hele dag werken, wat het wel pittig maakte. Maandag had ik alleen de jongste, Asa en de oudste, Aria thuis. De oudste heeft me de hele dag met vanalles geholpen, van lunchboxen maken, tot aan hele lijstjes wie wat eet en hoe ik het gemiddelde avondeten moet voorbereiden. Verder heb ik veel met de lego gespeeld met de jongste en de dag vloog voorbij. Na het avondeten had ik weer een rijles van vader en de dag was weer om. Het was vandaag pas mijn 2e rijles maar Michael, mijn hostvader, had zoveel vertrouwen in mij dat we de snelweg al op zijn geweest. Dit ging ontzettend goed en hij zij zelfs, dit heb ik nog nooit gedaan met een au pair in der 2e rijles! Super compliment dus! Moe nog even geskyped met het thuisfront en op tijd gaan slapen.

Dinsdag verliep de dag precies hetzelfde, wasje gedaan, de stofzuiger erbij gepakt, diner voorbereid en in de avond weer rijles.

Woensdag werkte moeder vanuit huis en was de jongste naar de opvang waardoor ik ´s middags met Aria kon gaan shoppen in een van de grootste winkelcentra van Melbourne en gelukkig ligt deze op minder dan 10 minuutjes rijden van het huis! De uitdaging was om zo goedkoop mogelijk warme kleren te kopen en dat is behoorlijk goed gelukt!

Donderdag had ik alleen de oudste 3 thuis, waarvan de oudste 2, Aria en Avi zich prima zelf vermaken dus ik lekker de aandacht had voor An, de 3e. Ze is helemaal gek van het spel uno dus jullie kunnen wel raden wat ik de meeste tijd van de dag heb gedaan. ´s Avonds weer een rijles en Michael heeft zelfs al gezegd dat ik maandag al wel kan beginnen met alle ritjes te maken met de kinderen!

Vrijdagnacht onwijs slecht geslapen waardoor ik lichamelijk en emotioneel echt maar ook echt op was, ik miste thuis, Marijn was jarig, had totaal nog geen vrije tijd gehad van de week waardoor ik me ook slecht voelde. Ik was en ben gewoon zo moe van afgelopen maand en continue zoveel nieuwe indrukken en informatie binnen gekregen dat mijn hele lichaam aangaf dat ik nu echt niet meer kon. Ik moest helaas nog de hele dag werken en had de 2 jongste thuis, die ook veel vermaakt moesten worden anders werden ze behoorlijk vervelend. Het was gister dus echt een pittige dag met veel tranen tussendoor. Gelukkig snapten mijn hostouders dit en zeiden ze dat we het autorijden wel even konden laten voor wat het was. Ik had dus eindelijk even een avondje/paar uurtjes voor mezelf waarin ik lekker weer geskyped heb met thuis. Want dat is echt even mijn houvast om mijn dagen door te komen en mijn ei en emoties kwijt te kunnen om daarna lekker te kunnen slapen.

Verder had ik gister pas tijd om al jullie lieve berichtjes te lezen en een appjes te beantwoorden, want daar was ik simpelweg gewoon niet aan toegekomen deze week.

Vannacht heb ik gelukkig goed kunnen slapen en had ik niks op de planning zodat ik echt even kon uitrusten vandaag. Vanmorgen ben ik naar de supermarkt gelopen, 1,5 km verderop om even wat boodschapjes te halen en even frisse lucht binnen te krijgen. Want ik voel me vandaag ook niet helemaal mezelf. Alsof alle spanningen er nu uitkomen, dus de tranen lopen al de hele dag over mijn wangen, zelfs nu, nu ik dit typ. De afgelopen weken zijn zo zwaar geweest en ben ik over zoveel grenzen heen gegaan die ik normaal nooit zou meemaken of doen in Nederland dat ik echt gewoon op ben.
Gelukkig gaan de kinderen komende week naar school waardoor er meer structuur en ritme in de dag zit en ik ook meer vrije tijd heb waardoor ik hopelijk een beetje kan bijtanken.

Morgen heb ik afgesproken met een meid, die ik heb leren kennen tijdens de informatiedag van de organisatie in januari. Dus hopelijk laat mijn hoofd het toe om lekker te genieten en niet al te veel na te denken en spanning te voelen over komende week. We hebben afgesproken om naar Brighton Beach te gaan, het strand waar allemaal leuke gekleurde strandhuisjes staan, dus hopelijk laat het weer het toe!

Nogmaals bedankt voor alle lieve berichtjes! Ze doen me erg goed en laten me steeds meer beseffen dat het oke en logisch is dat ik me wat minder voel en dat ik trots op mezelf mag zijn hoe ik dit allemaal doorstaan heb.

Nou lieve groetjes en dikke kus vanuit Melbourne!
Amber

BIG NEWS!

Ik zal het niet spannend houden maar ik heb een nieuwe familie!! Straks meer daarover, ik begin bij het begin.

Vorige week stond het bakkie met de moeder hier uit Brisbane op de planning. Het was onwijs gezellig en we hebben over vanalles zitten praten. Na het gesprek hadden we beide een goed gevoel. Ze nodigde me zelfs uit om zaterdagmiddag een bakkie bij haar thuis te komen doen, zodat ik de kinderen kon leren kennen. Onwijs leuk en kon daar natuurlijk geen nee tegen zeggen. Na het gesprek was ik mega enthousiast en had ik onwijs veel nieuwe energie om 100% voor dit gezin te gaan.

Vrijdag was een rustig dagje. Ik ben ´s ochtends naar een mooi park in het centrum van Brisbane geweest. Heerlijk daar gelopen en lekker met mijn camera in de weer geweest. ´s Middags was er een klimaat mars in de stad (giga druk was het) dus de keuze om ´s middags lekker in mijn appartement te chillen was geen slecht idee.

Zaterdag stond er in de ochtend eerst iets anders op de planning. Ik ben met een au pair die ik heb leren kennen tijdens de meet and greet naar het Lone Pine Koala Sanctuary geweest en de naam zegt het al! KOALA´S!! Niet alleen koala´s maar ook emoe´s, vogelbekdieren, wombats, dingo´s, Tasmaanse duivels en kangoeroes!! Een soort dierentuin met alleen maar Australische dieren. Onwijs gaaf om tussen deze dieren je ochtend te besteden. Ik heb zelfs een koala vastgehouden! En tussen de kangoeroes gezeten! (onderin mijn blog staan foto´s!)

Terwijl de andere au pair nog in het park bleef heb ik de bus gepakt naar de familie. Ze wonen namelijk in hetzelfde gebied als waar het park in ligt. Na een kort busritje stond ik voor de deur. Aangezien de bel het niet deed, moeder der telefoon niet op nam, en ik niemand in huis zag, werd mijn geduld en vertrouwen weer op de proef gesteld. Na een kwartier deed de vader ineens de deur open. Gelukkig maar want ik had niet de hele middag daar op de stoep willen wachten. Ik werd gelijk voorgesteld aan de kinderen, meisje van 6 en jongen van 4. Het jongetje heeft een medische achtergrond, waardoor het gezin gebarentaal gebruikt omdat hij nog niet praat. Na een rondleiding door het meisje, zijn we op de grond gaan zitten en hebben we een tijdje gespeeld. Leuke kinderen, leuk gezellig warm huis, lekker in de natuur en ik zag mezelf hier wel au pair worden. Na het spelen even nog met moeder zitten kletsen en had ik aangegeven dat ik voor mezelf alles nog even op een rijtje wilde zetten. Dat vond ze prima en naar mijn idee snapte ze het ook (want ze wist wat ik doorgemaakt had vorige week). We spraken af om zondagmiddag met elkaar te bellen, wat ik heel fijn vond.

Aangezien ik onwijs moe was van alles wat er gebeurd was, voelde ik me niet heel top. Was erg emotioneel, kon elk moment huilen, bang voor wat er komen gaat, voelde me erg alleen. Dus besloot ik om zondag even een dag in het appartement te blijven. Even rust, even opladen van alles en alles proberen om op een rijtje te krijgen. Ojaa en ook nog mijn backpack inpakken want ik moest maandag mijn appartement uit. Verder heb ik de hele middag op een telefoontje gewacht… gewacht… en nog meer gewacht… Uiteindelijk heb ik om half 6 zelf maar een poging gedaan om te bellen en kreeg helaas de voicemail. Dan maar een smsje. Uiteindelijk kreeg ik om 8 uur ´s avond een berichtje terug. Sorry Amber ik ben je vergeten te bellen, ik bel je morgen ochtend. FIJN! En daar wacht je dan de hele dag op… Werd er gewoon even pissig van, want ik wilde gewoon duidelijkheid.

Maandagochtend, ik moest voor 10e mijn appartement uit. Om even over 9 was alles ingepakt en heb ik nog lekker een serie aangezet om de tijd de doden. Want om 10 uur zou mijn taxi voor de deur staan. Krijg ik om half 10 een sms binnen, een sms van die host moeder hier uit Brisbane. Om het even maar makkelijk te zeggen, vindt ze dat ik op zoek moet naar een ander familie, buiten Brisbane, om zo opnieuw te kunnen starten. JOEEEE, ik natuurlijk huilen en huilen en huilen. Gelijk geprobeerd te bellen, maar weer voicemail, sms gestuurd en tot op vandaag nog steeds niks terug gehoord… Inmiddels was het 10 uur en moest ik ook nog uitchecken… De taxi kwam net aanrijden toen ik naar buiten liep, mooi dacht ik, hopelijk een leuke chauffeur want de rit zou zeker 45 minuten duren… nou die vent, ik weet niet hoe die hier het land is ingekomen, maar sprak amper engels… het waren dus lange 45 minuten. Gelukkig heeft een taxi ook gewoon ramen dus heb ik heerlijk naar buiten gekeken. De drukke stad verdween en langzaam kwam de zee tevoorschijn! Ik was namelijk uitgenodigd door een au pair die ik heb leren kennen tijdens het whale watchen. Nadat haar hostmoeder mijn verhaal hoorde heeft ze gelijk gezegd, Amber je kan bij ons in huis komen totdat je een familie gevonden hebt. Super lief!
Na mijn tas weer uitgepakt te hebben, weer een potje gejankt te hebben en weer aan de telefoon gehangen te hebben om met de organisatie te spreken. Zakte de moed steeds verder in mijn schoenen. Wil ik dit nog wel? Kan ik niet gewoon naar huis? Ik wil hier weg? Ik ga wel reizen? Waarom laat die hostmoeder nog steeds niks van zich horen? Ik was kapot.. gebroken.. zwaar negatief over alles.. maar ik kon maar 1 ding, doorzetten en weer verder gaan. Want heel eerlijk naar huis gaan was geen optie, stoppen ook niet en reizen ook niet.
Gelukkig is het hier vlakker (want Brisbane is echt op heuvels en volgens mijn benen op bergen gebouwd) dusss hebben ze hier fietsen!! ´s Middags ben ik met Eva, zo heet de au pair waar ik verblijf, gaan fietsen! Heerlijk de zee lucht, super de luxe huizen en jachten waar je U tegen zegt. Even alle gedachten weg laten waaien en weer geprobeerd om het allemaal weer positief in te zien. Heb toen ook besloten dat ik een punt zet achter dit gezin. Ik had gewoon geen zin meer in ze, niet nadat ze me zo behandelde met haar smsje en al dat wachten.

Gelukkig heeft de organisatie weer meer families toegevoegd aan mijn profiel, even snel doorgekeken en had zoiets nu even rust. En ik kijk er morgen, als alle boosheid gezakt is, er dan naar.

Inmiddels was het dinsdag. Ik zou vandaag de hele dag alleen in het huis zijn, wat me zeker beviel, even tijd voor mezelf. Filmpje kijken, mijn mailbox is legen, families mailen. Rond een uurtje of 10 zat ik net een profiel door te kijken, toen mijn telefoon ging. De moeder waarvan ik het profiel net las. Ik zei nou dit is wel heel toevallig, ik lees net je profiel door. We hebben denk een minuutje of 20 via de telefoon gepraat. Het klikte onwijs goed en waren beide positief. Hoewel het me ook wel een beetje overviel. Ze vertelde dat ik echt boven iedereen uit sprong met mijn profiel en dat ze heel graag mij als au pair wilt, super compliment dus! Ik heb gezegd dat ik het even wilde laten bezinken en snel weer contact met haar op neem. Een paar uur later belde de organisatie. Ze hadden namelijk een telefoontje gehad van die moeder dat ze mij echt heel graag wil! En aangezien ze per direct iemand zoeken, moest ik gelijk de keuze maken. Na er even over gepraat te hebben met de organisatie heb ik daarna host moeder opgebeld om nog even te kletsen. En eigenlijk voelde het zo goed dat ik nog net schreeuwend door de telefoon heb gezegd dat ik graag hun au pair wil worden. Hoe snel kan het gaan! Ze bood zelfs aan om mijn vliegticket te betalen, mega lief! En het ging zelf zo snel dat ze al gezien had dat er voor woensdag (vandaag dus) nog vliegtickets beschikbaar waren.

Ik vond dat ook wel weer heel snel en wil graag de hostmoeder nog even persoonlijk bedanken dus ik besloot om dan voor donderdag een vliegticket te zoeken. Deze was snel gevonden en gelijk geboekt. Ik vlieg dus morgen! naar mijn nieuwe familie!

Even meer over de familie;
De familie bestaat uit 6; vader, moeder, een meisje van 13, een jongen van 9, een meisje van 6 en een jongen van 4. Lekker druk, maar zeker leuke leeftijden. Ze wonen in Melbourne, dus ik mag nog even hard aan shop, want het is daar nu nog een stuk kouder (lange broeken en truien weer, terwijl ik hier al 3 weken in een korte broek en t-shirtje loop)
Mijn dagen zullen bestaan uit de kinderen klaarmaken en wegbreng naar school en de opvang (de jongste gaat namelijk nog naar de kinderopvang, hier gaan ze namelijk pas naar school als ze 5 zijn). En ze na schooltijd weer ophalen en de middag met ze doorbrengen. En natuurlijk tussendoor wat huishoudelijke taken.

Als ik morgen aankom ben ik eerst een dagje bij hun thuis en daarna ga ik gelijk met ze mee een weekendje weg! Super leuk want dan leer ik gelijk goed de kinderen en ouders kennen in een leuke relaxte omgeving. En maandag start ik dan met mijn eerste werkweek. Ik voel me nu dus al enorm welkom!

Ik heb er onwijs veel zin in alhoewel ik het ook wel een beetje spannend vind! Maar er is nu eindelijk duidelijkheid, een nieuw plan. En ik ga er met 100% voor!

Nou jullie horen snel weer van mij, maar dan uit Melbourne!

Liefs,
Amber

Verhuisd!!

Zoals beloofd weer een update. Na een onwijs tof weekend, waar ik jullie straks meer over vertel, eerst even een update hoe het er nu voor staat.

Afgelopen zondag toch maar weer het gesprek aangegaan met mijn hostmoeder, want ik wist simpelweg niet hoelaat ik maandag zou moeten beginnen. Nou het antwoord was echt een antwoord die ook alleen zij had kunnen geven. Amber je hoeft niet meer te werken, we willen je niet meer bij de kinderen hebben, je hoeft ook niks meer met ze te doen, blijf gewoon een beetje uit hun buurt, oh en zorg ervoor dat je zoveel mogelijk het huis uit bent. Morgen (afgelopen maandag) verwacht ik van je dat je een simkaart in de stad gaat kopen voor jezelf en je kan je huissleutel ook wel inleveren want vanaf nu zie we je als gast en niet meer als au pair.
Uhm oke dacht ik, wacht moet ik hier nu weer mee, ik mag blijven slapen en ze moeten zorgen voor eten, maar ik moet zoveel mogelijk buitenshuis zijn. W T F is dit? Ik ben maar naar mijn kamer gegaan en heb het maar zo gelaten. Want ik vond het nu gewoon helemaal prima. Morgen ochtend bel ik wel de organisatie wat ik hiermee moet, want dit ga ik dus niet 2 weken volhouden.

Maandagochtend met de organisatie gebeld en die vonden het ook wel raar. Ze wilde nu eerst zelf even moeder spreken voordat ze een conclusie gingen trekken. Prima dacht ik, dus vertrok ik naar de stad om een eigen simkaart te kopen (sorry jongens voor weer een nieuw nummer, ga er maar vanuit dat deze volgende maand weer veranderd..) Hier in Australië zijn de abonnementen en pakketten gelukkig niet zo heel duur, voor de zekerheid heb ik maar een prepaid gekocht, want ik weet niet of mijn nieuwe gezin dit namelijk voor mij gaat betalen.

Terwijl ik in de stad liep kreeg ik een mail van de organisatie. Moeder heeft aangegeven dat onze band helaas verslechterd is, GOH je meent het? Dat idee had ik nou echt niet…. De organisatie heeft aan mij de keuze overgelaten. Of ik blijf 2 weken in huis als gast of ik vertrek uit het huis en moet voor mijn eigen onderkomen zorgen. Nou dat was een hele makkelijke keuze, ik ga het huis uit. Na wat zoek werk en hulp van thuis! Thanks Mam en pap! Heb ik een appartementje geboekt op loopafstand van de stad. Heerlijk even een eigen plekje voor 6 dagen waar ik hopelijk mijn rust kan pakken en dit achter me kan laten.

Maandagavond na het avond eten heb ik verteld dat ik morgen (dinsdag) zou vertrekken. En toen veranderde ze ineens, oh waar ga je dan heen, wie betaald dat dan, oh heb je trouwens walvissen gezien en hoe was je weekend. Nou sodemieter op, nu kan je ineens wel wat vragen? Toch maar zo beleefd als ik was de vragen beantwoord. Ik heb ze netjes bedankt en de eer aan mezelf gehouden.

Dinsdagochtend ben ik mijn kamer niet af geweest, ja voor een ontbijt en lunch, maar ik had simpelweg geen zin meer om gezellig te doen. Ik had om 2 uur een taxi besteld want ik had geen zin om met mijn backpack en 2 andere tassen het openbaar vervoer in te gaan. En voor die 3 euro meer was de keuze snel gemaakt. Om 5 voor 2 heb ik mijn kamerdeur gesloten en ben ik naar mijn hostmoeder gelopen om haar nogmaals te bedanken en doei te zeggen, en hoe ik het afscheid voor me zag, gebeurde het ook. Een simpele doei en ze ging verder met waar ze mee bezig was. Ik heb zelf de deur achter me dichtgetrokken en geen moment meer omgekeken.

Mijn taxichauffeur was een top vent, een kwartier lang continu gepraat en hij was oprecht geïnteresseerd in mijn verhaal. En zijn conclusie was dan ook, nou dan heb je echt lot uit de loterij te pakken gehad, want er zijn zelden Australiërs die zo kut zijn. Haha, hij wenste me veel succes en zette me af voor het appartement. Eenmaal binnen bij de receptie bleek er vanalles mis te zijn gegaan met de boeking waardoor ze geen geld hadden binnen gekregen wat betekende dat ik niet mijn appartement in kon…. jajoh ook dat nog dacht ik, kan er nou echt niks goed meer gaan. Godzijdank na wat mails vertalen gaf die me toch de sleutel, 5e verdieping kamer 47. Open ik de deur blijkt het een 4 persoons appartement te zijn, nee dacht ik geef je nou ook nog de verkeerde. Ik weer naar beneden, nee deze kamer is voor jou. Ik nog voor de zekerheid vragen voor alle 6 de dagen, jaa zei die. En fijn dacht ik. Na mijn spullen weer een beetje een plek te hebben gegeven ben ik naar de supermarkt gegaan. Want ja ik moet nu ook voor mezelf koken. Gelukkig had ik een oven dus de keuze was snel gemaakt! Wie mij kennen zullen het wel weten! Amber houdt van pizza´s! Het liefst elke week 1 en aangezien ik al 2 weken geen pizza op had, liep het water me al in de mond toen ik de pizza uit het schap pakte.

Even een update over de kamer, helaas kwam vanmorgen de meneer van de receptie melden dat ik toch naar een andere kamer moet, dus morgen verhuis ik weer met mijn inboedel, beetje jammer…

Dinsdag stonden er ook 2 skype gesprekken gepland, lekker druk maar het was niet anders. Om het kort te houden beide zijn het niet geworden, met de een voelde ik geen klik en de ander wilde iemand met nog meer ervaring. Primaa dus de zoektocht gaat verder.
Morgen staat er een bakkie op het programma met een hostmoeder hier uit Brisbane, super fijn want dan kan ik der gelijk in het ´live´ zien wat hopelijk een nog beter beeld geeft. Verder heb ik nog met 2 andere families contact waarvan er 1 echt wel bovenuit springt, maar dit is allemaal nog even afwachten.

Genoeg over verhuizen en families nu even een mega vette ervaring!
IK HEB WALVISSEN GEZIEN!! Afgelopen zondag ben ik afgereisd naar de Gold Coast. Alleen al in de haven werd ik al mega enthousiast want er zwommen 2 dolfijnen. Zovan voor hier is dat normaal maar in mijn ogen was het de hemel! We waren net de haven uit totdat er weer een vin werd gesignaleerd, eerst dachten ze aan een dolfijn, maar het bleek na langer kijken een haai te zijn! Een haai, vond het zo ongelofelijk onwerkelijk. We verlieten de haai en na 10 minuten op zee werd de eerste blow al gespot. Met de boot ernaartoe gevaren en daar was dan het moment, niet 1 maar 2 walvissen samen! Ik kon mijn ogen niet geloven, net als de rest van de boot, want iedereen was mega enthousiast! 2 uur lang hebben we de walvissen gevolgd en wat was het ongelofelijk gaaf! Elke minuut was het maar weer afwachten waar ze weer naar adem kwamen happen. Ze konden 3 minuten wegblijven maar ook een kwartier. En ik heb even bewezen dat ik toch echt goede ogen heb want 1 keer was ik de eerste die ze opnieuw spotte.
Op een gegeven moment vonden de meeste het wel welletjes geweest en vertrokken ze naar binnen. Maar ik, nee ik bleef staan tot op het laatste moment. Toen het wat rustiger werd had ik een mooi plekje langs de zijkant van de boot en stond ik daar alleen. En wat er toen gebeurde had ik zelfs niet zien aankomen. 1 mega grote staat op nog geen 5 meter naast de boot. Holy fuck dacht ik en riep keihard Whale!! Had ik beter niet kunnen doen want zo gauw mijn camera aanstond stond er een man naast me waardoor ik geen foto heb kunnen maken van het moment. En dat geeft ook helemaal niks want dit beeld zit gegraveerd in mijn geheugen. Wat was dat een bijzonder moment. Het einde van de trip naderde en hebben we nog 1 keer gewacht tot ze naar boven kwamen, een heel gek gevoel want ik had ze nog veel langer willen volgen, wat een gigantisch grote beesten zijn het en wat onwijs bijzonder om dit te mogen en kunnen zien! Na het walvissen avontuur ben ik met 2 andere au pairs naast het strand gegaan en hebben we daar onze middag gespendeerd. Wat heb ik genoten van deze trip, een mooiere eerste trip had ik nooit kunnen wensen!

Nou dat was het dan wel weer, ik hou jullie op de hoogte hoe het met de zoektocht verder gaat!

SEE YOU!
Amber

De blog waarvan ik nooit gehoopt had hem te hoeven schrijven..

Ja je leest het helaas goed, ik heb het hier op zijn zachts uitgedrukt niet naar mijn zin of zelf helemaal niet naar mijn zin, het is hier vreselijk….

De eerste paar dagen gingen wel, tuurlijk ik was moe van de lange reis, maar voelde me soort van wel thuis en had ik zelfs het gevoel dat ik dit maar droomde. Chloe is helemaal weg van me en het liefst speelt ze de hele dag met me, van schrijven tot aan letters lezen die op mijn t-shirts staan, tot aan huizen bouwen van magnetische blokken en knutselen. Met de kinderen is absoluut niks mis. Met de middelste, Isabella, kan ik heerlijk mee spelen, we lachen wat af en ze is van het weekend begonnen met zich op haar buik voort te schuiven, nou wat een gekreun en frustratie komt daar bij kijken. En de allerkleinste, daar stop ik alleen een speen in en pak ik af en toe op als ik denk dat er een boer dwars zit.

Maar waar ga ik nu beginnen, ik denk maar dat ik niet van het dagboek schrijven ben en daar mijn gevoelens in kwijt kan. Alhoewel ik het nu typend doe en jullie het kunnen meelezen, lucht het hopelijk wel een beetje op. En zijn jullie op de hoogte.

Zoals ik al zei het is hier vreselijk. Mijn eerste werkdag afgelopen maandag begon ik om 6.30, prima tijd aangezien ik toch een ochtendmens ben. De hele ochtend heb ik, hoe kan je dat zeggen, meegelopen met alles wat moeder deed. Ze heeft uitleg gegeven over alle apparaten, wasje gedraaid, flessen en fruithapjes aan Isabella gegeven, en zo werd de dag wel gevuld met vanalles. Heel leuk, maar om 18.30 was ik nog steeds bezig, want vader kwam pas na 18.30 thuis. Nouja dacht ik maar, misschien loopt morgen anders en krijg ik ook nog wat vrije tijd, want 12 uur werken is wel lang. In bed drong het wat meer tot me door, dit kan eigenlijk niet, ik heb toch recht op vrije uren per dag en niet de hele dag maar bezig zijn met. Dinsdag brak aan, de ochtend was wat druk want ze baby´s huilde veel. Toen ze stil waren toch maar even gevraagd hoe het zit met de uren, want ik zou toch iets van tijden moeten krijgen waardoor ik zelf ook wat dingen kan plannen om te doen doordeweeks. Ik had namelijk een aardig lijstje met dingen die ik nog moest kopen bij de supermarkt. (Ik heb namelijk iets te zomerse kleding meegenomen.. terwijl het hier ´s ochtends echt nog wel heel koud is). Dit gewoon overlegd met mijn hostmoeder, nou ik kan je vertellen wat een k u t reactie gaf ze. Ze vond dat ik niet op mijn 2e dag al kon vragen hoe het met de uren zit. Voor de mensen die niet kunnen rekenen, 12 uur werken per dag, keer 5 dagen is 60 uur… Ik mag voor degene die het niet weten niet meer dan 35 uur werken. 60-35=25 uur teveel. Dit kan gewoon niet, nou mijn hostmoeder vond het niet te veel, ik zou nooit zoveel uur werken per week zei ze. Daarna aangeven dat ik graag zo snel mogelijk even wat warmere kleding wil kopen, nou dit viel helemaal verkeerd en heeft ze me de rest van de dag genegeerd. Als ik iemand in huis had, had ik dus mooi gezegd, loop even naar mijn kast, pak een warm vest en zo gauw het lukt en er even tijd is kan je naar de winkels toe. Nou dikke vette reet echt niet dus he… Ik ´s avonds al in dikke tranen op mijn kamer, waarom heb ik hiervoor gekozen? Waarom zo een rot reactie? Wat heb ik verkeerd gezegd? Een beetje overstuur ben ik gaan slapen.

Om extra info te geven, niet alleen de uren zijn niet oke. Ik heb geen gordijnen (want die zijn er simpelweg gewoon nog niet, terwijl ze als sinds het begin van dit jaar in dit nieuw gebouwde huis wonen) er hangt alleen een laken om iets van gordijnen te creëren, maar de overburen en bouwvakkers aan de overkant kijken zo mijn kamer in omdat ik aan de voorkant van het huis slaap, ik heb gevraagd om een prullenbak op mijn slaapkamer/badkamer een van de eerste dagen en daar hadden ze nog steeds niks voor geregeld, ik mag geen foto op de kast/muur plakken, maar met een andere oplossing om mijn kamer gezellig en eigen te maken komen ze ook niet. Oh en er zijn de hele week al mensen over de vloer voor de keuken die niet helemaal goed is, de vloer die bol gaat staan, het zwembad schoon en af te maken, een hoop onrust dus en nog geen huis dat helemaal af is..

Nadat ik dus behoorlijk genegeerd werd dinsdag, was het woensdag precies hetzelfde. Ze communiceerde niks, ik bood aan om haar met dingen te helpen en ze zei nee dat hoeft niet en vervolgens deed ze alles zelf. Inmiddels had mijn lieve mama met behoorlijk wat zorgen contact opgenomen met de Nederlandse organisatie. En de Nederlandse organisatie met de organisatie in Australië. Als snel kreeg ik een telefoontje en werd het al snel duidelijk dat waar ik terecht ben gekomen veel nog niet klopt en dit gezin gewoon niet klaar is om een au pair te ontvangen, in ieder geval op de manier hoe het nu gaat.

Inmiddels was het donderdag en was ik er al helemaal klaar mee. Zo klaar ermee dat ik elk moment dat ik alleen was huilde omdat ik gewoon niet wist wat ik allemaal meemaakte. Na een heel fijn gesprek met de Australische organisatie en aanmoedigende woorden ben ik donderdag na het eten een gesprek aangegaan wat mij allemaal dwars zit en wat er allemaal moet veranderen. Nou ik kan je vertellen ik werd aangestaard door moeder alsof ik een of andere gek was, niks wat ik zei viel goed, ze schoof alleen maar dingen op mij af, waardoor ik nog overstuurder werd. Gelukkig kon vader mij in veel punten goed begrijpen en ging hij vaak erop in tegen haar, wat onwijs fijn was. Maar no way dat moeder wilde veranderen. Ze vind dat ik gewoon 5 dagen in de week de hele dag in huis aanwezig moet zijn en stand-by moet staan. Aan een tijdschema wilt ze niet, extra hulp zodat ik vrij kan ook niet.. Aan het eind zeiden ze dat ze zelf even onderling in gesprek wilde, dus ben ik naar mijn kamer gegaan, waar ik eigenlijk de knoop al heb doorgehakt, ik wil hier weg, ik ga hier niet blijven, al gaan ze op hun knieen. Nooit heb ik liefde gevoeld, nooit warmte, nooit een gesprek gevoerd over alledaagse dingen en zelfs niet een hoe ik me voel. Ik ben godver naar de ander kant van de wereld verhuist waar ik niemand heb en waar ik niemand ken.
Inmiddels zat ik al 1,5 uur op mijn kamer te wachten en heb ik stil mijn kamer geopend om te kijken of er nog iemand was, nou wat denk je, alle lichten waren uit en op dat moment hoor ik boven de douche aan gaan. Hebben ze me nu ook nog laten wachten?? Ik heb zo aardig als ik ben maar een briefje op de gang gelegd met de tekst dat ik maar ben gaan slapen en lang genoeg heb gewacht.

Vrijdagochtend er hing een sfeer alsof er iemand vermoord ging worden. Zelfs een goede morgen kwam niet uit der mond. Weer waren er werklui over de vloer dus een vervolg gesprek kon er niet gevoerd worden. Nadat vader al weer naar zijn werk was, de baby´s sliepen, begon mijn hostmoeder over het gesprek van gister. Alles weer op mij afschuiven en als het dan echt moest wilde ze iets veranderen maar eigenlijk stond ze niet achter haar beslissing, dat was me natuurlijk gister al duidelijk geworden. Dus ik heb gelijk gezegd, weetje, als jij niet wil veranderen en niet achter je besluit staat, dan heeft het voor mij geen zin om hier te blijven. Nou dit viel natuurlijk helemaal niet goed, wat natuurlijk logisch is, maar ze schoof weer alles op mij af en dat ik niet pas gister na het eten hier mee had moeten komen (wanneer dan?) en dat ik niet de organisatie erbij had mogen betrekken. Ze zei daarna boos vandaag heb ik je niet meer nodig, nou prima dus ben ik naar mijn kamer gegaan. Daar overstuur weer met de organisatie gebeld en die hebben gelijk gezegd, Amber je hebt het geprobeerd, het is gewoon een vrouw die heel pittig is, oververmoeid is na 2 baby´s in een jaar en een verbouwing (en waarschijnlijk nog wel meer). Ze hebben gelijk het contract beëindigd en binnen een half uur zou ik alweer online worden gezet en kon ik mijn zoektocht naar een nieuw gezin beginnen.

Eigenlijk veel sneller kwamen er gelijk al 7 families binnen, families hier uit Brisbane, maar ook uit Sydney en Melbourne. Ik moet me zo flexibel mogelijk opstellen, dus heb ik gelijk al 3 families gemaild met mijn verhaal en of ze willen skypen, heel snel al reacties terug gehad.
Maar ik moest vanuit de organisatie wel nog even duidelijk vragen of ik inderdaad vandaag vrij was. Dus ik even afgekoeld en mijn boosheid en verdriet laten zakken en weer geprobeerd om het gesprek aan te gaan, nou ze was nog bozer, niks wat ik zei was goed, en ze zei dat ze vandaag mijn hulp niet wilde, nou prima. Ik ben heerlijk het huis uitgevlucht en met Dayenne wezen lunchen en shoppen, helaas moest Dayenne weer aan het werk en ben ik zelf in mijn eentje in de stad gebleven, want zin om naar huis te gaan en daar avond te eten had ik totaal niet. Ik heb lekker nog een stukje gewandeld en daarna een broodje gehaald en deze opgegeten. Hier gaat ´s avonds om kwart voor 6 de zon al onder, dus de bushalte vinden was een lekkere zoektocht, gelukkig bestaat er google maps! Ik had eigenlijk echt nog geen zin om naar huis te gaan, maar ik zou wel moeten, kan moeilijk op straat blijven hangen, met goede moed de bus ingestapt en de heuvel naar beneden gelopen naar mijn huis. Eenmaal binnen was er niemand te bekennen dus ben ik gelijk mijn kamer in gegaan en heb ik bijna 2 uur geskyped met het thuisfront, want ik zat en zit er simpel gezegd gewoon helemaal doorheen en voel me hier erg alleen. Gister leefde ik echt op adrenaline maar vandaag is de moeheid en enorme hoofdpijn helemaal toegeslagen.

Vandaag met hoop mijn kamer uit gegaan voor een ontbijtje maar helaas na een goede morgen gezegd te hebben kwam er alleen maar een morning af zonder der gezicht te draaien, terwijl ik van Chloe een dikke knuffel kreeg. Na het ontbijt mijn kamer weer ingegaan want gezelligheid is ver te zoeken. Gelukkig stond er een skype gesprek op de planning met een gezin uit Melbourne. Het was een fijn gesprek en ik ga nu eerste even ook de andere families afwachten. Verder heb ik mijn dag besteed aan veel regel dingen. Na een lunch en een wasje zou ik met de familie meegaan naar Dayenne familie om daar nog vaderdag te vieren. Maar ik ben maar verstandig thuis gebleven, mijn familie wilde me ook denk niet eens mee hebben want er werd boos op mijn deur geklopt en boos gezegd dat ze weggingen. Oke prima dacht even lekker het huis voor mij alleen, totdat ik van Dayenne hoorde dat ze daar dus ook gewoon bleven eten… Na weer een lading boosheid heb ik net de koelkast maar geopend en de restjes van eergisteren opgegeten. Terwijl ik dit nu typ zijn ze er nog steeds niet en zijn ze al bijna 5 uur weg, terwijl vader zei dat ze niet lang zouden blijven? Nou oke dan maar, ik heb avond eten op en helaas vandaag dus weer niet gesproken over hoe ik de komende 2 weken ga doorkomen.

(het gezin heeft gekozen dat ik mijn 2 weken moet afmaken, dit is namelijk de opzegtermijn, ze hadden er ook voor kunnen kiezen om mij meteen het huis uit te zetten en een hostel voor mij te betalen, maar helaas hebben ze daar niet voor gekozen)

Gelukkig staat er voor morgen wel iets heel leuks op het vooruitzicht en ben ik heerlijk de hele dag niet thuis. Ik vertrek ´s ochtends om 5.30 naar de bushalte bovenop de heuvel, een heerlijke klim…. om vervolgens naar de Gold Coast te gaan en daar een boot te pakken om op zoek te gaan naar walvissen! Het einde van het walvisseizoen naderd dus we hopen er nog een paar te kunnen spotten. Ik ga met nog een paar andere au pairs dus ik hoop morgen even alles te kunnen vergeten en nu echt even te kunnen genieten!

Jullie horen snel weer van mij!

Liefs Amber

Hello Australia!

Daar zit ik dan, met een theetje aan de eettafel. Stiekem voelt het nog best wel onwerkelijk dat ik hier nu ben. Heb zelfs geen idee waar ik moet beginnen met vertellen.

Mijn eerste vlucht naar Dubai was een lekkere vlucht. Geen huilende kinderen, geen turbulentie, en zelfs onwijs lekker eten. Ik was deze vlucht van plan te gaan slapen, maar door de zenuwen en spanning is dat helaas maar een uurtje gelukt. Net voordat we landde in Dubai kwam de zon op waardoor de skyline van Dubai onwijs mooi te zien was! Maar man wat is Dubai airport groot! Zo ver je kon kijken was het vliegveld. Eenmaal uit het vliegtuig had ik mijn gate zo gevonden. Ik kon gelukkig in dezelfde terminal blijven als waar ik aankwam. Alhoewel ik wel een trein moest pakken om bij mijn gate te komen, bizar! Eenmaal bij de gate heb ik een lekker ontbijtje gehaald en gewacht totdat mijn vlucht naar Brisbane vertrok.

De 14 uur durende vlucht naar Brisbane was goed te doen, ja lang was het wel en ja de laatste 2 uur waren nog even afzien. Wat fijn was is dat de stoel naast mij vrij was, waardoor ik wat meer ruimte had, heerlijk. Boven de Malediven behoorlijke turbulentie gehad en gelukkig bleef het daarbij. Deze vlucht bestond voornamelijk uit oudere, gezinnen met hele jonge kinderen en hier en daar een backpacker. En! 2 duitse meiden die ook au pair worden hier in de buurt. Ik ontmoette ze in Dubai net voordat we gingen boarden. We hadden namelijk alle 3 net wat te drinken gekocht, met het idee dat we dat mee konden nemen het vliegtuig in, maar helaas daar dachten ze bij het boarden anders over. Dus daar stonden we dan, met onze flesjes, om ze vervolgens op de drinken. Want weggooien vonden we zonde, aangezien de cola van mij al ruim 8 euro kostte. Verder ging de vlucht goed, een paar uurtjes geslapen, filmpje gekeken, en de laatste 2 uur mezelf vermaakt op de wifi. Ja Emirates is echt een aanrader! Lekker eten, meer beenruimte dan bij andere vliegmaatschappijen, en een heel entertainment systeem, ojaa en een aansluiting in de stoel om vanalles op te laden. Heel handig!

Net voordat we landde op Brisbane kwam de zon op vanuit de zee! Zodat ik net Brisbane van boven kon zien in het licht. Met een paar keer lief knikken en een paar vragen te beantwoorden was ik zo door de paspoortcontrole. Nu volgde alleen nog de bagagecheck. Die oo zo strenge bagagecheck. Prima dacht ik, daar ben ik ook zo doorheen. Stond daar ineens een lange rij… beetje jammer. Ondertussen keek ik in welke rij ik het beste kon staan. In 1 rij werd iedereen heel makkelijk doorgelaten, dus ik dacht ik ga ervoor zorgen dat ik in die rij kom te staan. De 2 duitse meiden stonden al in de andere en die zou ik zien nadat we hierdoor heen waren. Iedereen voor mij kwam er makkelijk doorheen (of het nou lag aan mijn backpack, ik weet het niet) maar toen ik aan de beurt was kon ik mooi niet doorlopen naar de uitgang, maar moest ik naar de extra security check… Ik dacht gelijk neeee, dan kan ik heel mijn backpack uitpakken. Via een slinger de slang weg kwam ik uit bij van die tafels waar ze je bagage checken. Ik werd met een paar andere in een rij gezet en moest daar blijven wachten. Als jullie mij kennen dan zul je vast wel weten dat ik dit doodeng zou vinden. Nou ik kan je vertellen mijn hart sloeg gigantisch in mijn keel. Er werd gezegd, Yes they are ready. En daar kwam de hond. Bij degene voor mij liep hij zo voorbij, totdat hij mij ging snuffelen, veelste lang naar mijn idee. Nee het zal toch niet, dacht ik… godzijdank liep hij door naar degene achter mij. Na deze check zeiden ze jullie kunnen naar de uitgang. PFOOEEE gelukkig! Eenmaal bij de uitgang stonden er onwijs veel mensen waardoor het zoeken naar mijn hostmoeder wat moeilijker ging. Gelukkig stonden ze al snel voor mij en kreeg ik 2 dikke knuffels, 1 van mijn hostmoeder en 1 van Chloe. Bepakt met mijn backpack en daypack liepen we naar de auto. 1 keer raden aan welke kant ik wilde instappen, juist gewoon de rechter. Want dat doe je zo automatisch! Na wat gelach stapte ik in aan de linkerkant. Wat is dat gek zeg het stuur aan de andere kant. We moesten nog een klein half uurtje naar huis rijden. Chloe was erg stil omdat ze gek vond dat ik er was, logisch! Want ik ben natuurlijk hun eerste au pair. Gelukkig werd ze losser nadat we samen hakuna matata zongen. Alhoewel ze het gek vond dat ik dit lied ook kende, haha. Na mijn ogen uit gekeken te hebben onderweg kwamen we aan bij het huis. Wat een verschrikkelijk mooi huis is het. Wit, modern, zwarte kozijnen! Gewoon zo een huis dat alleen voorkomt in je dromen. Eenmaal binnen ontmoette ik de jongste 2 en oma. Want die zit hier in huis om te helpen, want 2 babys is best wel pittig. Na een rondleiding door het huis en een kopje thee ben ik heerlijk gaan douchen. Het was ook pas 9 uur ´s ochtends dus ik had nog een lange dag voor de boeg.

De ochtend heb ik spelend doorgebracht met Chloe want ze week geen moment meer van mijn zijde, hoe snel kan iemand accepteren, nou heel snel. Ik had met mezelf afgesproken om niet te gaan slapen, want slapen zou betekenen dat ik moeilijker van mijn jetlag af zou komen, dus we zijn ´s middags naar een winkelcentrum geweest in de buurt. Lekker koel want het was 34 graden, terwijl het normaal rond deze tijd rond de 22 graden is. In het winkelcentrum hebben we vanalles geregeld. Een Australisch bankaccount, een australische simkaart en een ov kaart.

Eenmaal thuis was ik behoorlijk moe en heb ik me even terug getrokken om te skypen met het thuisfront. Best gek idee, dat dat zomaar kan. Na het skypen gingen we al gauw aan tafel, 7 uur nadat de kinderen op bed lagen. We aten lam, nog nooit op, maar het was heerlijk en een lekkere verse salade. Na het eten ben ik lekker mijn bed ingedoken en heb ik bijna klokje rond geslapen. Vanuit mijn bed kan ik tussen de bomen door de skyline van Brisbane zien liggen, heel vet! De wijk waarin ik woon, Coorparoo ligt op meerder heuvel waardoor we hele mooie uitzichten hebben vanuit het huis.

Vandaag heb ik en doe ik nog lekker rustig aan. Morgen ga ik met Dayenne naar de meet and greet en daarna de stad in. Ze geven voor morgen een waarschuwing af voor de warmte, sinds 2013 is het niet zo warm geweest in deze periode als nu. We zullen het zien en ik hou jullie op de hoogte.

Liefs Amber en op zijn Australisch Ember

Laatste blog vanuit Nederland

Lieve familie en vrienden,

Ja jullie lezen het goed, mijn laatste blog vanuit Nederland. Op dit moment zit ik op Schiphol te wachten totdat mijn vliegtuig naar Dubai de lucht in gaat. Met gezonde spanning typ ik ook deze blog. Wat heb ik er onwijs veel zin. Maar het voelt toch wel een beetje gek om naar de andere kant van de wereld te vertrekken.

Afgelopen week was ook een rare week, afscheid genomen op mijn werk en gister afscheid genomen van mijn lieve familie en vriendinnen. Met lieve cadeautjes vlieg ik over ruim een uurtje naar Australië. Waar mijn hostmoeder en het oudste meisje mij op komen halen op het vliegveld.

Can´t wait!!

Eigenlijk heb ik geen idee meer wat ik nog meer kan typen omdat de zenuwen steeds erger worden. Daarom deze keer maar een korte blog. Zo gauw ik in Australië ben horen jullie snel meer van mij!

Liefs Amber!